Խիղճը այն հատկություներից է, որը բնորոշ է միայն մարդուն:
Կան բաներ, որոնք ֆիզիկական գոյությունը վերածում են կյանքի, երբ մարդ երջանիկ է, երբ սիրում է, երբ ունի խիղճ և այլն: Առանց դրանց մարդը կնմանվի ռոբոտի: Մարդ առանց այդ զգացողություների մարդ չէ: Եթե մարդը չունի խիղճ, դառնում է կենդանի, որը մտածում է միայն գոյության մասին: Խղճով
ապրելը բարձրացնում է ինքնագնահատականը, որը
ներդաշնակության հասնելու ամենակարևոր պայմաններից է: Չգիտեմ ինչու,
շատերը կարծում են, որ գութը և խիղճը նույն բաներն են: Դրանք բավականին
տարբեր բաներ են. խիղճը քեզ ներկայացնում է տվյալ իրավիճակը,
որում դու հայտնվել ես: Ես ապրել եմ դեռևս 14 տարի կյանք, բայց արդեն
հասցրել եմ շատ անգամներ տուժվել խղճիս պատճառով: Իսկ գութը, իմ կարծիքով,
այն է, երբ դու գործում ես սառնասիրտ՝ ենթարկվելով
ազնվության և ճշմարտության օրենքներին ու միաժամանակ չես անցնում
մարդկայինի սահմանը: Իմ կարծիքով, իմաստուն մարդիկ առաջնորդվում են ոչ թե
խղճով, այլ գութով: Բայց չարժե անարգել խիղճը: Քանի որ այն
օգնում է մեկ քայլ ևս մոտենալ քո անձնական ներդաշնակությանը: Նաև
խիղճը օգնում է, որ մարդը հաշվետու լինի ինքը իր արարքների համար, խղճով
մարդիկ երբեք իրենց հոգու վրա ծանրություն չեն ունենում,
քանի որ հեշտ են գիտակցում իրենց սխալը: Խղճով ուղղորդվող մարդիկ
հարցեր են տալիս և ինքներն էլ պատասխանում են դրանց: Նրանք տառապում են
չնչին սխալների համար: Տառապանքը հարցաքննություն է: Ոչ մի
դատավոր այդպես մանրակրկիտ չի հարցաքննում մեղադրյալին, ինչքան
հարցաքննում է մեզ մեր սեփական խիղճը: Ինչքան էլ օգտակար է ռացիոնալ
մտածելակերպը, այն չի հագեցնում հոգևոր քաղցը և մարդ միշտ ունենում է
թերարժեքության զգացողություն: Ի վերջո, մեղրի քաղցրությունը մեղվի
կծածը չի արդարացնում: Խղճով ապրելը դժվար է, բայց դրա համար հաստատ արժե դժվարություններ կրել:
Комментариев нет:
Отправить комментарий