среда, 24 мая 2017 г.

Սերը չբացահայտված է


Սերը շատ տարբեր կարող է լինել, ոչ մեկ չի կարող լիարժեք ու ամբողջական սիրո զգացողությունը բացատրել, թվարկել, նշել կամ գնահատել:

Առաջին անգամ․․․

Ապրիլի 29-ին փոքրիկ, բայց շատ հավես խմբով գնացինք Զանգու: Որոշել էինք իրականացնել էկո-նախագիծ, բայց մեր ընտրած հատվածը բավականին մաքուր էր։

Այնտեղ, որտեղ միշտ սպասում են

Թե զայրացած լինես շուրջդ տիրողմշտադալար անարդարությունից,տխուր` չստացված օրվանից կամպարզապես հոգնած ամեն ինչից, մի՛ փորձիր փախչել հեռու՝ փնտրելով մշտական թաքստոց, այլ պարզապես գտիր քեզ համար ուժ հավաքելու և վերականգնվելու մի փոքր անկյուն։ 

Մաքրվելու ժամանակն է

Դու երբեք չես կարող հեռանալ ինձանից, քանի որ սրտիցս երբեք ոչ մեկը չի հեռանում։ Ֆիզիկապես դա հնարավոր է, բայց ոչ սրտի մակարդակով: Նրանք, ովքեր կարողանում են մտնել այնտեղ, դառնում են մշտաբնակ։

Անխիղճ՝ մեռածի հաշիվ կամ տանջված ու խղճով

Խիղճը բազմաճյուղ է, որպես մի հատկանիշ՝ այն դժվար է ընդունել։ Իզուր չեն ասում բարեխիղճ, քանի որ հենց բարությունն է ամենակարևոր ճյուղը։ Այն մարդը, ով ձեռք է բերել այդ խիղճն իր մեջ  տարիների ընթացքում,  կարելի է համարել լավ մարդ, խիղճն էլ՝ որպես լավ հատկանիշ։

Գոռում էին ամպերը

Կարծես թե պատուհանը բացելու ժամանակն է։ Ահա քամին կրկին խաղում է դեմքիս, մազերիս հետ, հով անում, երբեմն էլ՝ ստիպում փշաքաղվել։     

Սիրեցի մեզ, սիրեցի Սևանը

Չգիտեմ էլ որտեղից սկսել, երևի այնտեղից, որ այդ ամենն ասես երեկ չլիներ, լրիվ ուրիշ տեղ, ուրիշ ժամանակ՝ հեռու ամենօրյա հոգսերից ու մտածմունքներից։ 

Էլ ու՞մ ենք ջերմացնելու․․․

Դու չես վախենում տգեղ երևալուց, այդ իսկ պատճառով դառնում ես էլ ավելի գեղեցիկ։

Ես էի խելագար, թե դուք էիք ուրիշ

Ինչու էին նրանք միայն վատը նկատում ու հաճախ թերագնահատում ինձ: Երբեք «ապրես» չէին ասում, միայն ստիպում էին թրջել աչքերս, իսկ հետո կուլ տալ արցունքներս:

Կխեղդեմ իմ մեջ լռության լացն ու ․․․

Մարդը գնում է դեպի ամբոխի աղմուկը, որպեսզի խեղդի իր մեջ սեփական լռության լացը…
-Թագոր

Գեղեցիկը մերն է

Չգիտեմ, որ միտքն ինձ ավելի երջանկացրեք, այն որ պետք է կրկին այցելեինք «Ժայռ», թե որ ֆիզկուլտուրայի քննությունը հենց այնտեղ էինք հանձնելու։ 

Փնտրեցի․․․․չգտնելով հորինեցի


Հոգուս դատարկությունը, ծանր քարերով լցված, կարծես նորից թեթևացավ։ 
Հիմա այն իսկապես դատարկ է, առանց թաքնված, բայց գուցե` երեսիս արտահայտված խնդիրների։

Շատ սիրեք ու շատ ճամփորդեք


ՓՈՔՐԻԿ ՆԱԽԱԲԱՆ-ՆԵՐՈՂՈՒԹՅՈՒՆ

Ես վերադարձա, կարելի է ասել ամենադժվարն արդեն հաղթահարված է։ 

Անժամկետ

Չէի զգում ժամանակը, սովը: Պարզապես կայի և ցանկանում էի լինել այդ պահին  հավերժ:
Լռելու ժամանակ չկար, անհավատալի էր, բայց անընդհատ ուզում էի խոսել: Վախենում էի ամեն ինչ կրկին թողնել անավարտ:

Գրկելով երկինքը


Սեր խոստովանելու մերժումից դրդված` ստիպված եմ ուրիշին գտնել։ Գուցե կոտրումն էր պատճառը ցինիկ դառնալու` երեսին ժպտալ, մեջքին՝ ծիծաղել։

Մի՛ ամաչիր բարի ու քնքուշ լինել…

Այս աղտոտված աշխարհում մենք արդեն գրեթե մոռացել ենք, թե ինչ է մարդկային պահվածքը։ Կարող ենք մեզ պահել կենդանու, քարի նման, բայց մարդ լինելը մոռացել ենք։ Գիտենք ամեն ինչի գինը, բայց գնահատել չգիտենք։ Այն ինչ վաղ ժամանակներում չկար անգամ՝ սրբացրել ենք, իսկ թանկը սկսել անտեսել։

Հանգած մոխրամանը

Ես նույնպես Չեխովի նման սիրում եմ հետևել կրակին և չգիտեմ, թե ի՞նչ է այն։

Քո կանգառը չէր, բայց դու իջար

Ժամանակը դու էիր ու հիմա, երբ չկաս՝ կանգնել է: 

Ներքին անկախություն


Հաճախ անկախությունն ու ազատությունը համեմատում են միմյանց հետ, անգամ նույնացնում։

Սկզբում ես նույնպես չէի հասկանում դրանց տարբերությունը, բայց իրականում դրանք այնքան տարբեր բաներ են։ Լինել անկախ՝ ինձ համար նշանակում է ոչ մեկից կախում չունենալ, լինել ամբողջովին ինքնուրույն և բոլոր հարցերում հույսդ դնել միայն քեզ վրա։ 

Ատելության ու սիրո արանքում

Կրկին սևծովյան աղի ջուրն եմ կուլ տալիսորհոսում է իմ աչքերից

Արի հավերժ այսպես լուռ խոսենք...

Ինձ համար դու ոչ արև էիր, ոչ էլ լուսին։ Արևն ու լուսինը բոլորինն են։

Դու...իմ աշնանային ամենամեծ սխալ

Հաճախ բառերն էլ չեն հերիքում, ու միայն նկարելն է ինձ օգնում: Շատ էի զայրացած, կրկին խզբզանք դարձավ: Ու հանկարծ պատռելուց առաջ քո պատկերը տեսա: 

Մի անուշ թախիծ

Կարդացի Վանո Սիրադեղյանի «Սիրելու տարիք» պատմվածքը:

Ցուրտ եղանակի տաք Դիլիջանը

Ուրբաթ առավոտյան, երբ բոլորն արդեն պատրաստ նստած էին, ես վերջինը շտապեցի երթուղային: Մի տեսակ անսովոր ու անորոշ էր ճանապարհը՝ Ժայռ չէր, Սևան չէր: Երևի սա հենց այն էր, ինչին երկար էինք սպաել: Նորություն էր, Դիլիջան էր: Մի փոքր երկար գնացինք, բայց այդ երկարությունն էլ իր պատճառներն ուներ: Հաճախ էինք կանգ առնում, քանի որ նորանոր վայրեր ու բազմաթիվ աչքեր կային, որոնք յուրովի այդ վայրերը դարձրեցին իրենցը: Դնելով կադրերի մեջ իրենց տրամադրությունն ու առանձնահատկությունները պահերն անմահացրեցինք ամենատարբեր կողմերից և բոլորն էլ հետաքրքիր են:

Ես տանն եմ



Մինչ կրթահամալիրի մասին լսելը,հենց այսպիսի միջավայրի մասին էի երազում։

Երեք նստարան

Պիտի նստեինք այգու բոլոր նստարաններին ու դեռ շատ նայեինք նույն ուղղությամբ․․․

Անհնար է առանց սիրո երջանիկ լինել

Մարդուն երջանիկ լինելու համար շատ բան պետք չէ, և ճիշտը դա երեխաներին մանկուց հասկացնելն է,որովհետև հետո կարող է ուշ լինել։

Պահ քո գրկում

Ես բարձրացա տանիք, որպեսզի նետվեմ...

Հայացք

   
Մարդամոտ լինելը դժբախտության պես բան է:

воскресенье, 21 мая 2017 г.

Գտիր ինձ

   
Ցավում էր ծխախոտի ծուխը: Ու անիմաստ է ինձ հույս տալ, որ տաղանդավոր մարդկանց գլխում մի քանի շերեփ պակաս է լինում:

пятница, 19 мая 2017 г.

Բանաձև չկա, կա խիղճ ու տրամաբանություն

ԿԳ նախարարը հարցնում է Տիարին՝ երբ, որ դուք մտնում եք աշակերտի բլոգ և տեսնում եք տառասխալներ կամ սխալներ, ինչ եք անում:

Մի թաքնվեք բազմակետերի անսրտության ետևում

   Ես դեռ ողջ եմ:
Առատաձեռն եղեք, մարդիկ, քանի դեռ ես կամ, երես տվեք, շտապեք, գրեք ինձ, որ սիրում եք, գրեք աշնան մասին, մրսածություն ունենալու հակման մասին:

Մայիսյան հավաքի ամփոփում. Կլոր սեղան ԿԳՆ-ում

Ես բավական զգայուն մարդ եմ, առաջին բանը, որ տպավորվեց այս հանդիպումից` մթնոլորտն էր, որը սկզբում սառն էր, ճնշող և լարվածություն էր առաջացնում:

пятница, 12 мая 2017 г.

«Գետը քաղաքում» նախագիծը աքասիաներու շուքին տակ..

     
Մայիսյան հավաքի երրորդ օրվա մեր բացօթյա պարապմունքը նվիրված էր «Գետը քաղաքում» նախագծին, քանի որ առաջիկայում պատրասվում ենք գնալ Հրազդանի ակունքը տեսնելու:

среда, 3 мая 2017 г.

Անցում

Դիանա Տատինցյան 
10-1

Խեղճ ու կրակ լինելը կրակ ու պատիժ չէ


 Եղբա՛յր, մի՛ արտասվիր...

Մի բղավիր, ես այդքան էլ վատը չեմ...

 
 
Երբ մեռած ընկած էի սենյակի անկյունում, դաշնամուրի փոշիներն էի հաշվում, եկան բղավելու ու էդ պահին դող ընկավ վրաս:

понедельник, 1 мая 2017 г.

Ուղղակի խավար է շուրջս



Երբ ահավոր իրավիճակում ես, քեզ պետք է ընդամենը մի փոքրիկ հույս, կապ չունի` ինչ. անձնավորություն, աստված, աշխատանք, երևույթ, և դու այնպիսի ուժով կկախվես դրանից, որ ակամայից կպատվես վարդագույնով, հոգիդ կլցվի հանգստությամբ, դու ամեն ինչի վրա աչք կփակես, անգամ, եթե քո հույսի աղբյուրը բազում անգամ քեզ հուսախաբ է արել, դավաճանել է, դու, միևնույն է, ատամներով կկառչես այդ հույսից, քանի որ այն միակ բանն է, որ դու ունես այդ դժվար իրավիճակում: