Հեքիաթ երկու փաթիլների մասին

Ձյուն էր գալիս: Ձմռանը դա բնական երևույթ է:

Քամի չկար և մեծ ու փափուկ փաթիլները դանդաղ պտտվում էին հրաշալի պարում, կամաց-կամաց մոտենալով գետնին:

Երկու փաթիլներ, իրար կողք թռչող, սկսեցին խոսել: Վախենալով կորցնել իրար նրանք բռնեցին միմյանց ձեռքերը: Նրանցից մեկը ուրախ ասաց.

-Ինչքա՜ն լավ է թռչել, վայելել թռիչքը:

-Մենք չենք թռչում, մենք ուղղակի ընկնում ենք,-տխուր պատասխանեց երկրորդը:

-Շուտով մենք կտեսնվենք գետնի հետ և կվերածվենք սպիտակ ու փափուկ ծածկոցի:

-Ոչ, մենք թռչում ենք դեպի մահը, իսկ գետնին մեզ կտրորեն:

-Մենք կվերածվենք առուների և կգնանք դեպի ծովը: Մենք կապրենք հավերժ,-ասաց առաջինը:

-Ոչ, մենք կհալվենք և կանհետանանք ընդմիշտ,-հակառակում էր երկրորդը:

Նրանք վերջացրին իրենց խոսակցությունը, և բաց թողեցին ձեռքերը: Եվ նրանցից յուրաքանչյուրը թռավ հանդիպելու այն ճակատագրին, որը ինքն էր իր համար ընտրել:

Աղբյուր՝ Сказка про две снежинки