Մի տոպրակ ցանկություն

Դու ուրիշ էիր…Դու նման էիր մի գեղեցիկ ու փափուկ ձյան, որը շատ շուտ հալչում էր: 

Դու եկար ու հուշերի մի տոպրակ թողեցիր իմ կյանքում: 

Դու ձյունից տարբերվում էիր նրանով, որ քո թողած հուշերը անկրկնելի էին ու դու այնքա՜ն տաք էիր… Այնքան տաք, որ նույնիսկ ձմեռները ամառ էին թվում, իսկ աշունները՝ գարուն: 

Դու հիմա չկաս, ու իմ ձմեռները դարձել են ցուրտ ու թվում է, թե իմ շուրջը ոչ ոք չկա, միայն լռությունը, մթությունն ու իմ մտքերն են ամենուրեք: 

Մեկի ներկայությունն եմ անդադար զգում... 
Ինչ-որ մեկը միշտ գալիս ու կանգնում է կողքիս ու նրա շնչառությունը բավական է, որ ես ինձ մենակ չզգամ: 
Նայում եմ աջ, ձախ ու փորձում գտնել նրան, սակայն իզուր է՝ ոչ ոք չկա: Մի բան հաստատ է՝ ինձ ապահով եմ զգում: 

Զգում եմ, որ դու կաս, սակայն փնտրում եմ, փնտրում և չեմ գտնում: Առանց ետ նայելու սուզվում եմ իմ մտքերի մեջ, բայց նորից քո ներկայությունը զգալով, դուրս եմ գալիս ու շարունակ փնտրում քեզ: 

Արդյո՞ք դու իսկապես կաս, թե՞ ես եմ իմ մտքերի մեջ սուզվելով հեռանում իրականությունից ու անցնում 
երևակայության սահմանները...