вторник, 28 февраля 2017 г.

Պատրիկ Ֆիորի

Անհասցե նամակներ

Նամակներ, որոնք չունեն հասցե։ Նրանք գոյություն ունեն, դա անհերքելի փաստ է, բայց ո՞ւմ համար են․․․։

Թումանյանը` իսկական մտավորական

«Ալլահից ղրկված» և «Ահմադը» պատմվածքները կարդալուց հետո ես կարող եմ ասել, որ Հովհաննես Թումանյանը իսկական մտավորական է: 

воскресенье, 26 февраля 2017 г.

Դատարկ փողոցներ, փակ խանութներ, դեռ չսկսված առավոտ

Արթնացա, դեռ գիշեր էր, փողոցները դատարկ, իսկ լույսը հազիվ էր երևում։ Լրիվ դատարկ անցումները և անիմաստ տեղը վառվող լուսամփոփի լույսերը գեղեցկացնում էին դեռ չսկսված առավոտը։

пятница, 24 февраля 2017 г.

Ձմեռային երեկո

Քո հայացքը լի էր տխրությամբ, հիասթափությամբ, խորքային դատարկությամբ։ Այդ հայացքով դու ինձ նայեցիր մի վերջին անգամ։

пятница, 17 февраля 2017 г.

четверг, 16 февраля 2017 г.

ԱՎԱԳ ԵՓՐԵՄՅԱՆ

Կարդացի նրա գրված բանաստեղծությունները: Ազնիվ ասած դժգոհ եմ: Հավանաբար ավելիին էի սպասում: Ես

Մեծացրեք իմ վանդակը

 Խաղաղության միալար ձանձրույթը այն մասին, որ սենյակում լիություն է, անընդհատ ինձ հիշեցնել էր տալիս իմ վանդակը, հիշեցնում էր, որ ես ազատ չեմ:

Ես սիրում եմ քո մեղավոր աչքերը խոր...

Քո աչքերը նման են երկնքում փայլող աստղերի: Քո աչքերում թաքնված է մի ամբողջ տիեզերք ու մի ամբողջ մոլորակ:

Պահանջվում է ազնվություն

Գրիչը թավ է: Եվ ծանր է, և թեթև:

Գեղեցիկ հիշողություններ

Վահան Տերյանը շատ հայրենասեր էր։ Գիտեր իր հայենիքի մասին շատ բան և կարողանում էր իր զգացմունքները դեպի հայրենիք արտահայտեր բանաստեղծություններով։

среда, 15 февраля 2017 г.

«Վահան Տերյան» մեդիափաթեթ

«Վահան Տերյան» մեդիափաթեթ

Երկիր Նաիրի. հանգիստ թողնենք անցյալը

Մշուշի միջից.— տեսիլ դյութական,—
Բացվում է կրկին Նաիրին տրտում,

Մեզ չի հասկանա սառն օտարուհին

Կարդացի Տերյանի «Մթնշաղի անուրջներ» և «Երկիր Նաիրի» ժողովածուները և տեսա, զգացի երկու՝ իրարից տարբեր Տերյանների:

Դիտորդ լինել

Մենք բոլորս ապրում ենք մեր հոգու աշխարհում, շատ հաճախ փակվում այնտեղ։ Նույնիսկ չենք մտածում, որ կարող է չգալ վաղվա օրը։

Թափանցիկ

 
Ցերեկը աչքերով սեր նվիրիր, գիշերը պահիր սրտում ու սպասիր, որ երազ դառնա ու փայլի քո հոգում:

вторник, 14 февраля 2017 г.

Վահան Տերյան (Երկիր Նաիրի)

Այս բանաստեղծական շարքի մեջ ես տեսա զուտ գեղեցիկ և համեստ տողեր:

Հայացք Տերյանին


Տերյանի բանաստեղծությունները այն եզակի բանաստեղծություններից են, որոնք մինչև այսօր շատ սիրված են և որոնք երբեք չեն կորցրել իրենց իմաստն ու գեղեցկությունը:

Մեր հայրենիքի գունավոր բնակիչը

Մեր հայրենիքի տունը համր է ու դատարկ: Դատարկ է, որովհետև նա`  մարդը չկա: Մեր տունը տխուր է, շատ տխուր: 

четверг, 9 февраля 2017 г.

Արդյոք դա քեզ պետք է։

Հիմարի պես առաջ վազելով գնում ես առաջ ետ թողնելով դիմացիններիդ։ Հասնում ես վերջը, շունչ քաշում և հասկանում որ արդեն ետ ես ընկել մնացածից։ Հասկանում ես, որ առաջ գնալով դու կանցնես այլոց բայց, երբ շշկռվես ու հանգստանաս անցածդ մեկ վարկյանում կկորչի։ Ինչ անել, եթե ցանկանում ես բարձրունքդ վայելել գոնե մի պահ, հանգիստ իմանալով որ չես ընկնի։ Ամբողջ կյանքդ՝ անդադար, պետք է վազեզ առաջ ընկնելու համար։ Արդյոք դա քեզ պետք է։ 

Այնտեղ, որտեղ քո անունը բացակայում է

Արդեն ուշ է, գնում եմ տուն։

суббота, 4 февраля 2017 г.

Սև-սպիտակը

Մարդկանց աչքերը յուրօրինակ հայելիներ են:

Դու իմ ժամանակն էիր՝ իմ գունավոր ժամանակը

Միթե իմ վերջին հեքիաթն ավարտվեց... թե կարող ես, ինձ նորը պատմիր:

Իմ օտար հարազատը

Մենք նորից հանդիպեցինք, ու դու ձեռքդ մեկնելով ներկայացար, ես թեթև սեղմեցի մատներդ ու արտաբերեցի հասարակ անունս, մտքումս կրկնելով` էսպես չի լինում, ով է տեսել հարազատները նորից ծանոթանան:

Ծանո՜թ-անծանո՜թ մարդիկ

Առաջին անգամն էր, որ նստած էինք դեմ դիմաց:

Այն ես անվանեցի ծաղիկ...

Բոլոր ծաղիկներն էլ երևի ինչ-որ մարդիկ են, որոնք հողից դուրս գալով փնտրում են մեկին և չեն գտնում, մեռնում են շուտով, մեռնում են վերջին անգամ:

Ժայռի վրա կառուցված մեր տունը

Մի տուն կառուցեցի ժայռի վրա: Սովորաբար հյուրեր չէի ունենում, և սա առաջին անգամն էր, որ դռան թակոց լսեցի… Նա էր:

Մեր օրերում ապրողը

Հետաքրքիր է կարդալ մեր ժամանակներում ապրող գրողի մասին, կարդալ նրա պատմվածքները, քանի որ նա գրում է հենց մեր՝ մեր ազգի, ժողովրդի, երկրի մասին: 

Մեր աստղերն են մեղավոր

Մի օր, որ տեսնեք իրեն փոխանցեք, խնդրում եմ, որ լվացք կա անելու: Ասում են՝ բոլորիս ներսում էլ լվացք է հավաքվում, որ մի օր պետք է լվացվի:

Անգույն դատարկություն

Քեզնից կհոգնեմ ու կգնամ մի օր… Դու չես իմանա՝ քնած կլինես: 

Տխրությանս գունավոր հերոսը

Նա ուրիշ է…
Նրա համար դժվար է ապրել, որովհետև նա ապրել չգիտի, որովհետև նա չի կարողանում ապրել մարդկանց մեջ, իսկ առանց նրանց էլ ապրելն անհնար է թվում: 

Սառնությունից հետո...


Հեշտ է մի քանի րոպեում ավերել այն, ինչ ամիսներով կառուցվել է: Հեշտ է մի քանի րոպեում կոտրել սեղանին դրված բաժակը, բայց չզգալ, չզգալ նրա ցավը, չլսել նրա ճչոցը լռության մեջ:

Կորցրել եմ արևը


Ես գրպանումս ջերմություն էի պահել, որ կիսեմ ձեզ հետ: Ես գրպանումս մի ամբողջ արև էի տեղավորել, որ շողալ կարողանամ: Գույներ էի հավաքել ու պահել, որ խամրել չկարողանամ:

Գնացքի ճամփաներով...


Չէ՞ որ ամեն մարդ պետք է կարողանա գեթ մի որևէ տեղ գնալ: Որովհետև այնպիսի ժամանակ է լինում, երբ անպայման հարկավոր է գեթ մի որևէ տեղ գնալ:

пятница, 3 февраля 2017 г.

Կարևորը նպատակն է

Իսկ բարձրաձայն նա հարցրեց.
-Ասեք խնդրում եմ, ո՞ւր գնամ այստեղից:

Ինչպես է բուրում վարդը

20160514_175640 Աշակերտները կլանված քննարկում էին Լաո-Ցզիի իմաստուն խոսքը. <<Նա ով գիտի, չի խոսում: Նա ով խոսում է, չգիտի>>:

Ինչպես էին զգացմունքները պահմտոցի խաղում

DSC_0240  Մի անգամ Խենթությունը իր ընկերներին հրավիրեց թեյ խմելու:

Ամանորյա հրաշքը

-Այ բոլորը չգիտես, թե ինչու սպասում են Ամանորին մի հրաշքի-ի-ի-ի…Իսկ իրականում ինչո՞վ է այդ օրը տարբերվում մյուսներից:

Դու իմ լույսն ես...

   Սպանեց, սպանե՜ց սիրուն հայացքով… Ու չկա, չկա՜ ավելի բարի հոգի: Իմ հոգին մթնել էր... ներկեց սպիտակ...:

Մի եղիր աշնան պես, մի թող տխրեմ...

   
Դու աշունը չես,   նմանվիր նրան... Մի թույլ տուր, որ տխրեմ ես: Աշուն չես...

Թռչելս եմ մոռացել...

   Ո՞վ է վաճառում թևեր, ո՞վ ունի… Ես պե՛տք է թռչեմ, բայց թևեր չունեմ, չկա: Առանց թևերի` կընկնեմ…:

четверг, 2 февраля 2017 г.

Աթոռին կապվածը

   «Ես չեմ ապրում ուրիշների համար:»- Մտածում էր քսանվեց տարեկան Ջեյմսը: «Չեմ ցանկանում լինել այնքան խղճուկ, ինչքան բոլորն են:

Իսկ ինչպե՞ս կվերջանա իմ կյանքը

  -Հիմա երա՞զ եմ տեսնում: Պապ, հիմա կելնեմ և կգնանք դպրոց:

Եղևնի

Սեպտեմբեր
   Ուսումնական եռուզեռ: Հանգիստ էի փնտրում: 

Մի քանի հավերժություն

Նա ընկավ․․․ Ես հետևում էի, թե ինչպես էր իմ կյանքի միակ իմաստը, իմ միակ հույսը և երջանկությունը ընկնում բլուրից ուղիղ անդունդը։

Կես գդալ մի բուռ բաժակին

   
Սուրճի դառնությունը պետք չէ, որ շեղի. շաքարավազ բեր, լցրու կես գդալ՝ քաղցրությունը թող չշեղի, և խառնիր զգույշ, հանկարծ գդալը գավաթի պատին աղմուկ չառնի,- եթե աչքերդ սառել են առավոտ կանուխ, ուրեմն հայացքդ անցնելիք ճանապարհ ունի, այս վաղ ժամին հյուր չեն գալիս: 

Թռչել, բայց ոչ քեզ մոտ

Կարելի է արդյոք
Լինել մի թռչուն,
Իմանալ, որ դու կաս,
Բայց գնալ հեռուն։

Թե ինչպես Աստղիկը դարձավ Աստղ...

   
Երբ առաջին անգամ կրթահամալիրի դուռը վախեցած բացեցի, ոտքս մնաց դռան տակ, ընկնելու էի, հա՜:

Ուզեցի փախնել․․․

Ուզեցի փախնել․․․ հեռու։ Փորձեցի մնալ մենակ, չստացվեց։

Փոքր լուցկու փոքր կրակ...

 
Աշուն էր... Պատուհանից նայեցի ու գարուն տեսա: Ես էլ խաբվեցի: 

Նկարի ճանապարհին


  Չգիտեմ` ինչպես վարվել այն ժամանակ, երբ ի պատասխան ժպիտից, անտեղի տող ես ստանում, որի արժեքը նվիրողն էլ ունակ չէ հասկանալու:

Հեռու էի... իմ հոգու տանը

Հեռու էի։ Հավատով, որ կհասնեմ։ Տաք քամիները ինձ քշեցին անապատ։

Փոխվե՞մ, ոչ, միայն թե ոչ հիմա

Մտքեր, որոնք գալիս են երբ լուռ եմ, երբ մենակ եմ և երբ տխուր եմ։

Այ դու անմիտ, որ միտքս էիր...

     Է՜ սիրելիս: Իմ անգին, ինձ սիրող, ինձ պաշող, բայց չխնայող:

Փակ աչքերով պատժվածը

Իմ աչքերը փակ են։ Ես տեսնում եմ միայն մութ աշխարհ։ Բայց ինչպե՞ս։ Ինչո՞ւ ես։