вторник, 28 февраля 2017 г.
Անհասցե նամակներ
Թումանյանը` իսկական մտավորական
воскресенье, 26 февраля 2017 г.
Դատարկ փողոցներ, փակ խանութներ, դեռ չսկսված առավոտ
пятница, 24 февраля 2017 г.
Ձմեռային երեկո
Քո հայացքը լի էր տխրությամբ, հիասթափությամբ, խորքային դատարկությամբ։ Այդ հայացքով դու ինձ նայեցիր մի վերջին անգամ։
суббота, 18 февраля 2017 г.
Թող ես լռեմ...
Մենք, ի վերջո, վերադառնում ենք նույն գրքին, նույն բանաստեղծությանը, նույն տողին: Վերադառնում ենք դժգոհ, բայց սիրելով, չուզելով, բայց կարոտով:пятница, 17 февраля 2017 г.
Չարի և բարու միջև տարբերության մասին
-Ես արդեն մահացե՞լ եմ,-հարցրեց մարդը:
-Այո,-պատասխանեց Դեմիուրգը, չդադարելով կարդալ մի հաստ գիրք,-մահասցել ես: Հաստատ:
четверг, 16 февраля 2017 г.
ԱՎԱԳ ԵՓՐԵՄՅԱՆ
Կարդացի նրա գրված բանաստեղծությունները:
Ազնիվ ասած դժգոհ եմ: Հավանաբար ավելիին էի սպասում: Ես
Մեծացրեք իմ վանդակը
Խաղաղության միալար ձանձրույթը այն մասին, որ սենյակում լիություն է, անընդհատ ինձ հիշեցնել էր տալիս իմ վանդակը, հիշեցնում էր, որ ես ազատ չեմ:Ես սիրում եմ քո մեղավոր աչքերը խոր...
Քո աչքերը նման են երկնքում փայլող աստղերի: Քո աչքերում թաքնված է մի ամբողջ տիեզերք ու մի ամբողջ մոլորակ:
Գեղեցիկ հիշողություններ
Վահան Տերյանը շատ հայրենասեր էր։ Գիտեր իր հայենիքի մասին շատ
բան և կարողանում էր իր զգացմունքները դեպի հայրենիք արտահայտեր բանաստեղծություններով։
среда, 15 февраля 2017 г.
Երկիր Նաիրի. հանգիստ թողնենք անցյալը
Բացվում է կրկին Նաիրին տրտում,
Մեզ չի հասկանա սառն օտարուհին
Դիտորդ լինել
Մենք բոլորս ապրում ենք մեր հոգու աշխարհում, շատ հաճախ փակվում այնտեղ։ Նույնիսկ չենք մտածում, որ կարող է չգալ վաղվա օրը։
Թափանցիկ
вторник, 14 февраля 2017 г.
Հայացք Տերյանին
Տերյանի
բանաստեղծությունները
այն եզակի բանաստեղծություններից են, որոնք մինչև այսօր շատ սիրված են և որոնք
երբեք չեն կորցրել իրենց իմաստն ու գեղեցկությունը:
Մեր հայրենիքի գունավոր բնակիչը
Մեր հայրենիքի տունը համր է
ու դատարկ: Դատարկ է, որովհետև նա` մարդը չկա: Մեր տունը տխուր է, շատ տխուր:
понедельник, 13 февраля 2017 г.
пятница, 10 февраля 2017 г.
четверг, 9 февраля 2017 г.
Արդյոք դա քեզ պետք է։
Հիմարի պես առաջ վազելով գնում ես առաջ ետ թողնելով դիմացիններիդ։ Հասնում ես վերջը, շունչ քաշում և հասկանում որ արդեն ետ ես ընկել մնացածից։ Հասկանում ես, որ առաջ գնալով դու կանցնես այլոց բայց, երբ շշկռվես ու հանգստանաս անցածդ մեկ վարկյանում կկորչի։ Ինչ անել, եթե ցանկանում ես բարձրունքդ վայելել գոնե մի պահ, հանգիստ իմանալով որ չես ընկնի։ Ամբողջ կյանքդ՝ անդադար, պետք է վազեզ առաջ ընկնելու համար։ Արդյոք դա քեզ պետք է։
вторник, 7 февраля 2017 г.
Ի՞նչ իմաստ ունի կռվել իրականության հետ, եթե կարելի է դա վերածել խաղի
Ես մի անգամ հարցրեցի տատիկիցս,թե, արա՞գ են անցել իր 70 տարիները, նա պատսխանեց, ինչպես մեկ անկնթարթ…
воскресенье, 5 февраля 2017 г.
Իմ այգու լուսավոր ուրվականը
Այնքան տխուր էր, սառը։ Քաղաքի այգիներից մեկում ես նստած էի միայնակ նստարանին։ Արդեն վաղուց չէի եկել այստեղ։ суббота, 4 февраля 2017 г.
Դու իմ ժամանակն էիր՝ իմ գունավոր ժամանակը
Իմ օտար հարազատը
Այն ես անվանեցի ծաղիկ...
Ժայռի վրա կառուցված մեր տունը
Մի տուն կառուցեցի ժայռի վրա: Սովորաբար հյուրեր չէի ունենում, և սա առաջին անգամն էր, որ դռան թակոց լսեցի… Նա էր:Մեր օրերում ապրողը
Մեր աստղերն են մեղավոր
Տխրությանս գունավոր հերոսը
Նա ուրիշ է…
Նրա համար դժվար է ապրել, որովհետև նա ապրել չգիտի, որովհետև նա չի կարողանում ապրել մարդկանց մեջ, իսկ առանց նրանց էլ ապրելն անհնար է թվում:
Սառնությունից հետո...
Կորցրել եմ արևը
Ես գրպանումս ջերմություն էի պահել, որ կիսեմ ձեզ հետ: Ես գրպանումս մի ամբողջ արև էի տեղավորել, որ շողալ կարողանամ: Գույներ էի հավաքել ու պահել, որ խամրել չկարողանամ:Գնացքի ճամփաներով...
Չէ՞ որ ամեն մարդ պետք է կարողանա գեթ մի որևէ տեղ գնալ: Որովհետև այնպիսի ժամանակ է լինում, երբ անպայման հարկավոր է գեթ մի որևէ տեղ գնալ: пятница, 3 февраля 2017 г.
Ինչպես է բուրում վարդը
Աշակերտները կլանված քննարկում էին Լաո-Ցզիի իմաստուն խոսքը. <<Նա ով գիտի, չի խոսում: Նա ով խոսում է, չգիտի>>:
Ամանորյա հրաշքը
-Այ բոլորը չգիտես, թե ինչու սպասում են Ամանորին մի հրաշքի-ի-ի-ի…Իսկ իրականում ինչո՞վ է այդ օրը տարբերվում մյուսներից:
Դու իմ լույսն ես...
Սպանեց, սպանե՜ց սիրուն հայացքով… Ու չկա, չկա՜ ավելի բարի հոգի: Իմ հոգին մթնել էր... ներկեց սպիտակ...:Մի եղիր աշնան պես, մի թող տխրեմ...
Թռչելս եմ մոռացել...
Ո՞վ է վաճառում թևեր, ո՞վ ունի… Ես պե՛տք է թռչեմ, բայց թևեր չունեմ, չկա: Առանց թևերի` կընկնեմ…:
четверг, 2 февраля 2017 г.
Աթոռին կապվածը
«Ես չեմ ապրում ուրիշների համար:»- Մտածում էր քսանվեց տարեկան Ջեյմսը: «Չեմ ցանկանում լինել այնքան խղճուկ, ինչքան բոլորն են:
Մի քանի հավերժություն
Նա ընկավ․․․ Ես հետևում էի, թե ինչպես էր իմ կյանքի միակ իմաստը, իմ միակ հույսը և երջանկությունը ընկնում բլուրից ուղիղ անդունդը։
Կես գդալ մի բուռ բաժակին
Թե ինչպես Աստղիկը դարձավ Աստղ...
Նկարի ճանապարհին
Подписаться на:
Сообщения (Atom)