Դիանա Տատինցյան
Ամեն հրեշավոր դիմակ հոգու մի անկյունում քնած հրեշտակ ունի, որին քնեցրել են մարդիկ, սպասել, մինչև դանդաղ մեռնի։ Ամեն հրեշտակային դիմակ հոգու մի անկյունում սպասումով կանգնած մի հրեշ ունի, որը մեկը պիտի ցավեցնի, ու ինքը դուրս գա ու քնեցնի հրեշտակին՝ հոգու ներսում մի խղճուկ անկյուն տալով։ Դուք իրավունք չտաք ձեզ գուշակելու ուրիշի դիմակը կամ դրա տակ եղածը, դա դուք չեք, վերքը ձերը չէ, հրեշն ու հրեշտակը ձերը չեն, մաշկն ու ուժը ձերը չեն, ցավը քոնը չէ՛։ Ու դադարեք կրկնել, կրկին ասել, որ հասկանում եք, կարեկցանք եք արտահայտում, կողքիս եք։ Ձեր աշխարհում դուք ազատ եք, իմում՝ օտարական, իմ աշխարհը միայն իմն է,
ու ես չեմ կարծում, որ ինչ-որ մեկը մուտք կունենա, կփորձի գալ։ Չեք հասկանում, չէ, չեք էլ կարեկցում, հեռու եք, չկաք։ Ու ոչ էլ փորձեք գալ, չգա՛ք։ Ես այն բացում եմ, որ հիանաք, ցույց եմ տալիս, որ սիրեք, ոչ թե փողոցում քայլող հայի նման աղբը թափեք ու գնաք, անիմաստ շինարարների պես մի պատը շտկելու փոխարեն ամեն բան քանդեք, նկարներս պոկեք պատերից, հոգիս ավերեք։ Ես էլ չեմ բացվի, չեմ ուզում ու չեմ կարող։
Մնում է՝ գտնեմ հոգիս փակելու ձևը։ Դուք քնեցրել եք իմ հրեշտակին, հիմա էլ իմ հրեշից չբողոքեք, միայն լուռ վախեցեք։
Մնում է՝ գտնեմ հոգիս փակելու ձևը։ Դուք քնեցրել եք իմ հրեշտակին, հիմա էլ իմ հրեշից չբողոքեք, միայն լուռ վախեցեք։
Комментариев нет:
Отправить комментарий