Մի պոետ էր...

Ես գիտեմ, պիտի անվերջ կանչես այդպես ու հեռանաս: Իսկ ես չեմ լսի քո ձայնը: 

Մի պոետ է խելագարված, ով գրեթե հինգ անգամ իրեն «նետել է» պատուհանից: Մի պոետ է, ներկված մի ծաղրածու: 

Պոետը գրեց իր կորցրածի մասին, գրեց, որ դրանից հետո իր համար ամեն ինչ միևնույն է, գրեց թե ինչպես հարբեց մինչև առավոտ: Գրեց պոետը, որ երկինքը մթնեց իր համար, աստղերն ու արևը հանգան, ու առհասարակ ամեն ինչ արդեն հոգնեցրել է: 

Նա տաքացնում է ձեռքերը հոգու մոխիրների վրա, իսկ հետո դնում մոխրամանի մեջ: Մոխիրը բռնում, ձևացնում կարծես իմ ձեռքն է:

Ու հանկարծ ձեռքս մեկնեցի ուշացած... Խելագարվեց այդ ծաղրածուն:

Կրկին բաց էր պատուհանը: Վեցերորդ անգամ «նետեց» իրեն, իսկ հետո իր հետևից փակեց պատուհանը: Դրանից ավելի մոտ մենք իրար երբեք չեղանք: Ուր՞ գնաց այդ խելագարը:  

Ես էլի մենակ, ու ես էլի ուշացած... Ինչ՞ եմ ասելու, երբ ինչ-որ մեկը հարցնի ուր է պոետը...