Սակայննկատումեմմիկեղտոտմտածելակերպուսուցիչներիկողմից: Էնքանդատարկությունկադրամեջ:
Հանդիպելեմայնպիսիդեպքերիհետ,
որտեղուսուցիչներըբողոքումենծնողներին`երեխայինկարածնկարներից:
Հայտնումենիրենցանհանգստությունը`կապվածայդթեմայիվերաբերյալ:
Բաննայնէ,
որերեխաննկարելէմարդունոչայնպես,
ինչպեստեսնումենքմենք:
Հնարավորէ, որմիայնստվերէնկարել,
հնարավորէ`չարդեմքովէնկարել,
իսկհնարավորէ,
որանգամմեռածէնկարել:
Սկզբումդաաչքէծակում,
բայցդակյանքիսևիրականություննէ:
Ուսուցչուհիներըժպիտովգովաբանումենայնկարճամիտերեխաներին,
ովքերնկարումենմիհարթություն,
որիվրականգնածէմիբարակոտքերովումեծգլխովմիէակ,
ումգլխիվրայովսլանումէհաստծիածան,
իսկդրավրաէլմիտունկա,
որիցդուրսեկածվազումէշունը,
իսկարևըապուշիժպիտովքեզէնայում:
Սարսափելիէ,
ուղղակիսարսափելի:
Եսդահամարեմֆանտա՞զիա,
թե՞թերհասերեխայիներաշխարհ՝մատուցածթղթին:
Աշխարհը շատ անսովոր բաների հավաքածու է, որի մեջ շատ սովորական է դառնում մահը:
Ուղղակի մահվանից խուսափում են բոլորը, այդ թվում` ուսուցիչները, իսկ երեխաները
նոր-նոր մտնելով կյանք, սկսում են մարսել «մահ» թեման, սակայն մեկ, երկու անգամ
նախատելով երեխային` նա սկսում է խուսափել դրանից նույնպես: Մենք հանգեցինք այն
եզրակացությանը, որ դա մեծերի սխալների պատճառով է, որ երեխաները մեծանում են
մարդկանց ստեղծած կեղծ աշխարհում, որտեղ չեն գործում բնության ոչ մի օրենք: Աշխարհ,
որտեղ բացի բարձրահարկ շնքերից ու արևից բացի ոչինչ չկա: Հիմա համարեմ այդ արևն
ու ծիածանը ֆանտա՞զիա, թե՞ սրսկած սահմաններ, որը դատվում է որպես նորմալ: Այն
շրջանը, որտեղ երեխան պիտի մարսի, որ աշխարհում գոյություն ունի մահ, ուղղակի խեղաթյուրվում է և կործանվում: Ձեզ ի՞նչ է թվում, որ երեխան դա նկարում է, ուրեմն
հոգեկան շեղվածություն ունի: Ո՛չ, դա ուղղակի նրան անհագստացնում է և նա ուզում է
ընտելանալ նման մտքի հետ, որ ոչ ոք անվերջ չի ապրելու ու բոլորն էլ մի օր
մեռնելու են և հողին հավասարվեն: Իսկ դա վախեցնում է ծնողներին ու ուսուցիչներին:
Ինչու՞ եմ շեշտում ուսուցիչ բառը:
Որովհետև երեխայի դաստիարակությամբ զբաղվում են առաջին հերթին ծնողները, հետո նաև
ուսուցիչները: Իսկ վախը ընդամենը հիվանդություն է, վարակիչ հիվանդություն: Այն
մտնում է մեկի դեմքից մյուսի մեջ և տիրանում մարդուն: Հիմա ես միայն անհանգստանում
եմ, որ երեխաների կառուցած տունը ծիածանի վրա չի դիմանալու ու օրերից մի օր
փլվելու է, իսկ մահը, միևնույնն է, մեր բոլորի հետևից էլ գալու է:
Комментариев нет:
Отправить комментарий