Տարօրինակ

Զայրանում եմ, երբ մեկին ասում ես քո կարծիքը պնդելով, որ մի բան սխալ է, իսկ ինքը քեզ պատասխանում է, որ եթե դա կա ու անում են՝ ուրեմն ճիշտ է։
Բա, լավ, դե արի ու մի ասա, եթե բոլորը գլուխը պատովն տային, ասեին գլխացավը անցնում է, հո դա ճիշտ չէ։ Մենք՝ մարդիկս, շատ ենք նման հսկայական պարիսպի, որը բաղկացած է մանր քարերից։ Այդ ամեն մի մանր քարը մի մարդ է, բոլորս իրար նման։ Երբ մեկը գույնը փոխում է և դառնում կանաչ կամ դեղին, բոլորը սկսում են բացասական բան տեսնել դրա մեջ, ինչու՞, աստված գիտի։ Երբ տեսնում ես, որ մի բան անելը քո իսկ առաջարկած ձևով ավելի հարմարավետ է, բոլորը կարձում են, որ դու գժվել ես և տարօրինակ բաներ ես անում։ Չեն մտածում, որ այդ ուրիշ՝ իրենց ասած <տարօրինակ> բաներ անելով է մեր կյանքը դառել այսպիսին։ Հին ժամանակ, երբ ինչ որ մի տարօրինակ չհայտնաբերեր կրակը կամ նիզակը, մենք բոլորս հիմա չէինք լինի։ Ըստ իս, իմ, քո, բոլորի կյանքի փոխվելը գալիս է նրանից, որ մեկը մի <տարօրինակ> բան է անում, որը հանգեցնում է մեծ փոփոխության և կյանքի մոնոտոնությունը փոխում։ Ճիշտ է, ոչ միշտ է դեպի լավը փոխում, բայց գոնե փոխում է։ Իմ կարծիքով՝ առանց <տարօրինակ> քայլերի, իմ, քո, բոլորիս մոնոտոն կյանքը կլինի ուղղակի անիմաստ ժամանակի վատնում։

Նյութի աղբյուրը,՝ https://davitstepanyan99.jimdo.com/2017/04/08/տարօրինակ/