Չարենց վերլուծություն

Նրանք բացեցին իրենց սիրտը, բայց չստացան պատասխան բարություն։ Մարդիկ չընդունեցին իրենց լույսը և չուզեցին հասկանալ նրանց երազանքները։

Սրտները լցված՝ լուռ քայլեցին դեպի անհուն մթություն։ Մարդկանց աչքերում նրանք չտեսան երկինք, չտեսան լույս և հավատ։

 Թաղված մնաց իմ աչքերում մի անհուն,
Կապուտաչյա երջանկության առասպել.

 Երջանկությունը արդեն մնացել էր անցալում և թաղվել էր հոգու խորքում։

Ու սիրել ենք տրտմությունը մեր հոգու՝
Անրջական կարոտներով ու սիրով:
Մենք սիրել ենք տրտմությունը մեր հոգու՝
Անրջական ինչ-որ կարոտ, ինչ-որ սեր:

Նրանք սիրեցին իրենց հոգու տխրությունը, ասես հիշեցներ ինչ որ կարոտ, որը արդեն չկա, ինչ որ կոտրված երազանքներ և հույսեր։

Օրերն անցան անուրախ, թախծոտ և լի կոտրված երազանքներով, բայց նրանք դեռ կժպտան, դեռ կհիշեն իրենց ուրախությունը, որպես մի հրաշալի և անցողիկ երազ։