Նամըք Քեմալ «Գնում եմ»

 Ես ճամպրուկի մեջ դրեցի իմ հիասթափությունները,

 Բաժանումները,

Ես հավաքեցի իմ սրտի բոլոր կտորները,

 Ես ավարտեցի ստրկությունը:

 Ես ներում եմ դավաճանությունը,

 Ես գնում եմ, կարոտը դրած պահոցում:

 Արևը հենց հիմա անցավ այստեղով, 

 Ես պետք է հասնեմ նրան,

 Մի շեղեք ինձ իմ ճամփից: 

 Դու քո ճանապարհով, ես իմ ճանապարհով:

 Ես ջնջեցի քո պարտքերը

 Դու այլևս հաշիվ չունես: 

 Ինձ ապացույցներ պետք չեն,

 Ես գնում եմ դեպի նոր հույսեր

 Կարծես գլուխս դիպչում է ամպերին:

Նամըք Քեմալ Յուլքու

Աստիճաններ 

Այս աստիճաններից խուլ դուրս չեք գա,

 Ահմեթի երեկոն բաց չես թողի

 Սրտիդ մեջ մի կույտ ցավ, հողի նման

 Զգալով կխմես դեղ ամեն տեսակ

 Ի՞նչ է պատահել, դեմքդ ցերեկ է, երեկո է եղել արևածագ քո սրտում

 Այս կյանքը՝ մահացող, մնացողների միջով է անցել

 Չես կարող իմանալ, մնաս, թէ մեռնես;

 Եթե ​​լացդ զգալով չես կարողանում ժպտաս։

Նամըք Քեմալ Յուլքու

Այսպիսի Սեր 

ես փակվեցի մեր բաժանման տողերում 

Իմ գիշերների մենակությունը հավաքվեց

Մնաց ստվերում գիշերային

Ես դժկամությամբ հանդիպեցի լույսին

Գրկեցի քո ձեռքերը, հոգնեց իմ սերը

Դանդաղորեն մատներիս ծայրից, 

Բաց թողեցի ձեռներդ,

Ուշ էր երբ ես հասկացա:

Այսպես դու դանդաղորեն հեռացար

Ահա այսպես իմ սիրտը լցվեց քո բացակայությամբ:

Նամըք Քեմալ Յուլքու

Գրող՝ Նամըք Քեմալի մասին:

Աղբյուր՝ Մարիա Հակոբյան