суббота, 25 ноября 2017 г.
Նոբելյանական ճառ
Կա չէ մարդու տեսակ, որ իրենից, ոչինչ չի ներկայացնում, բայց այնքան է վեր-վեր թռնում, որ փակ տարածություններում քիթը կպնում է արաստաղին։
Իրենք իրենց վրա հիացած, փողոցում խոսում են այնպես, ասես նոբեյիանական ճառ ասեն։ Ամեն երկրորդ անցորդին կյանք են սովորեցնում, մինչ դեռ կարելի էր ուղղակի բարին մաղթել ու անցնել առաջ։ Քայլվացքը՝ սլացիք, ինքնավստահ չափազանց գեղեցիք։ Հայացքը․․․ Աստված չանի իր հայացքով նայի վրադ, կկարմրես,կկապտես նախանձից ինֆակտ կխփի, կմեռնես։
Բայց իրականում մեր երազած աղջիկներն ու տղաներն այնդքան էլ այդպիսին չեն։ Քայլում են կոտրտվելով և շատ տհաս հայացքներով։ Մեծահասակները նրանց նայում են, ինչպես մի խումբ չկայացած դեբիլիկների։ Երբեմն ծիծաղում են նրանց շատ վստահ ու էքստրիմ շառժումներից։
Ուղղակի կարելի է լինել այն ինչ կաս ու ոչ ոքի ոչինչ ճպետ է չապացուցել։ Եթե փորձում ես լինել ինչ-որ մեկից լավը, դու ամենավատն ես լինելու, իսկ, երբ ոչ դու այն ես ինչ կաս հավատադու դու ամեալավն ես։
Подписаться на:
Комментарии к сообщению (Atom)
Комментариев нет:
Отправить комментарий