Մինչև ինքս չզգացի

Առաջ կարծում էի, որ ավելի լավ է մեռնեմ քան ինձ համար թանկ ու սիրելի մարդկանցից հեռու լինեմ:
Հետո հասկացա, որ մահը անվերականգնելի երևույթ է, ու ավելի լավ է մարդիկ լինեն հեռու, բայց երջանիկ: Ու միայն վերջերս հասկացա, որ մահն իրոք անվերականգնելի երևույթ է, որ լավ է լինեն առողջ, թեկուզ հեռու լինեն, բայց վստահ լինեմ, որ ամեն բան կարգին է, որ կենդանի են, որ ապրում են: Ինչ են զգում մարդիկ, երբ հասկանում են այս ամենը, չգիտեի: Դրա համար, երբ բանը հասնում էր մարդկային կորուստներին, լռությունը միակ բանն էր, որ կարող էի տալ մարդկանց. էլ պետք չէր խոսել ու հույս տալ, որովհետև անցել է ու հետ բերելն անհնար էր, դատարկությունը չէր լցվելու միենույն է: Միասին լռելը միակ տարբերակն էր ու այն իրոք օգնում էր: Հիմա մարմնովս դող է անցնում, երբ գիտակցում եմ, որ նույն թմրած վիճակը ինձ էլ կարող է հասնել: Սարսափում եմ, երբ մտածում եմ ինչ կլինի նրանց հետ, ով հնարավոր է, որ գնա անհայտությանն ընդառաջ: Ու ես սա չէի հասկանա, ու չհասկացա, ինչքան էլ դրության մեջ մտնել էի փորձում, մինչև ինքս չզգացի, թե այդ վախը ինչպես պատեց մարմինս, ու ինչպես սրտիցս քար ընկավ, երբ ամեն բան կարգավորվեց...