Ես պարզ հիշում եմ, թե ինչ էի այդ պահին մտածում։ Առանց ավելորդ շարժումների, առանց մի բառ արտասանելու և առանց հեկեկալու` արտասվում էի։ Պատկերացրեցի քեզ իմ առաջ։ Դու ժպտում էիր և ձեռքերը պարզած ինձ սպասում։ Ինձ նույնիսկ մի պահ թվաց, թե կարող եմ գալ և փաթաթվել քեզ` մոռանալով ցուրտը, մթությունը և այդ անտանելի աղմուկը։ Բայց դու չկայիր, և ես դա բոլորից լավ էի հասկանում։ Մեքենաները առանց դադարի անցնում էին իմ դիմացով` իրենց ետևից թողնելով տեսանելի ծուխ։ Ես զգում էի սրտիս կոտրվելու ձայնը։ Գիտե՞ք` դա ինչի է նման։ Սկզբից այն փափուկ է, ասես սեղմելիս լինեն, դժվար է դառնում շնչելը, հետո, երբ փափուկ շերտը արնահոսում է, սկսում ես զգալ նրա ետևի կոշտ հատվածը։ Եվ այն կոտրվելուց ոչ թե ուղղակի ցավ ես զգում, այլ ասես սուր դանակով հարվածում են` չհանելով դանակը։ Մահանում ես ներսից, իսկ արտաքին աշխարհը դա չի տեսնում, չի էլ տեսնի երբեք։ Իսկ ձայնը․․․․ քեզ վերջնականապես տապալում է, այսինքն` ինձ․․․։
Չեմ հիշում` ինչպես հաղթահարեցի այդ վիճակը։ Գիտեմ, որ ցուրտ էր, և այդ ցուրտը իմ ներսից էր գալիս։ Ինչքան միամիտն էի, որ մտածում էի, թե կարող եմ ձմեռը ամառվա նման հեշտ և աննկատ անցկացնել։
Արդեն ձմեռ է, իսկ ես դեռ ամառվա հույսով եմ ապրում՝ լսելով սրտիս կոտրվող ձայնը նորից ու նորից։
Ցուրտ է․․․ արդեն ձյուն է գալիս։
Комментариев нет:
Отправить комментарий