Չճանաչեց: Աչքս էլ լույս: Բարևեցինք միմյանց, զրուցեցինք: Դե բնականաբար ես մի քիչ երկար խոսեցի՝ կյանքս պատմելու սովորություն ունեմ (ինչը վաղուց արդեն պարզ է): Ամեն բան հոյակապ էր: Այնպես էի ժպտում, ոնց-որ օդից երեք խնձոր էր ընկել ու երեքն էլ իմն էր: Մտածեցի՝ << Հա՜, բա չէ>> ու հիշեցի, որ մինջև կյանքս պատմելը էս մարդն ինձ չէր էլ ճանաչել: Չնայած նրան, որ երկար ժամանակ է չէինք հանդիպել: Ինչևէ: Աստվածնե՜ր,աստվածներ... Նեղսրտում եմ: Ճիշտն ասած ես էլ զարմացա, որ այդքան կարևորել եմ մեր շփումը: Այրվում էի, էլ չէի կարող այսպես... Չորս օր է մտքերով, խառը, տխուր...
Դու մի ասա շփոթել եմ: Կյանքս ուրիշին եմ պատմել:
Ես էլ ասում եմ՝ <<Ախր, ինձ մոռանալ չի լինի>> :
Комментариев нет:
Отправить комментарий