Անշուշտ, յուրաքանչյուրս էլ այս կյանքում պաշտպանվող ենք, միշտ պաշտպանվում ենք,
որովհետև գիտենք, որ շատ խոցելի ենք, և, որ ցանկացած հարված, ցանկացած անկում կարող է անդառնալի լինել: Մենք այն չենք, ինչ ներկայանում ենք: Մենք ժպտում ենք, ժպտում ենք ցավից, այն ցավից, որի մասին չենք ուզում ոչ ոքի պատմել ու ցույց տալ, ժպտում ենք այն երջանկությունից, որի մասին չենք ուզում բարձրաձայնել, գուցե այն լռություն է սիրում: Ժպտում ենք դատարկությունից, երբ պարզապես այլընտրանք չկա: Այս ամենը բնական է, որովհետև ամենքս էլ վախենում ենք խոցված լինելուց ու հարվածներ կրելուց, վախենում ենք, որ մեզ ինչ-որ պահի կարող են թուլացած տեսնել և հարվածներն էլ ավելի ուժեղացնել, վախենում ենք, որ մեր փխրուն հոգին շատ արագ կարող է ոչնչանալ, մի ակնթարթում: Մենք վախենում ենք, վախենում ենք, որ մի օր կբացահայտվենք, իսկ այդ վախը միշտ ուղեկից կլինի մեզ…
Комментариев нет:
Отправить комментарий