Նեո Թեյլորի արկածները. Գլուխ ութերորդ․ Պլաններ․ Մաս 2

Նախորդ գլուխ

Ես դուրս եկա պատշգամբ, կանգնեցի Մերրիի կողքը, արդեն պատրաստվում էի պատմել նրան իմ այսօրվա պլանը և թույլվություն վերցնել, բայց նա առաջինը սկսեց խոսակցությունը։ Նա հարցրեց ինձ․

— Ինչի՞ մասին ես մածում։

— Դե՜, ես, ը՜մմ, մտածում էի․․․

— Լավ։

— Ի՞նչը լավ։

— Ես թույլ եմ տալիս․․․ Որ Բիլլին վերցնես հետդ․․․

— Ըըը՜․․․

— Իսկ ինչը վերաբերվում է Ջեյնին, դա արդեն իրեն պետք է հարցնես։ Նա արդեն մեծ աղջիկ է, այնպես-որ թող ինքը որոշի կգա քեզ հետ թե ոչ։

Իր այդ խոսքերից հետո, ինչը արդեն առաջին անգամ չեմ ասում, շատ զարմացած էի և մի-քանի րոպե չէի կարողանում ոչինչ ասել։ Բայց երբ մի-քիչ ուշքի եկա՝ ասացի․

— Ըըը՜ ի-ի-ինչպե՞ս դ-դուք իմացաք։

— Քո այսօրվա պլանների մասի՞ն։ Երևի թե Ջեյնը քեզ ամենինչ չէ պատմել։

— Ի՞նչ, բայց․․․ Ես չեմ հասկանում․․․ Ըըը՜, ի՜սկ․․․ Կարո՞ղ եմ մի հարց տալ։

— Իհարկե, տուր հարցդ։

— Ես իհարկե չեմ հասկանում ինչպես դուք իմացաք դրա մասին, բայց․․․ Ինչո՞ւ եք ինձ՝ անծանոթին, ում կյանքում առաջին անգամ եք տեսնում, այդքան հանգիստ վստահում ձեր որդուն։

— Լավ հարց է․․․ Ես այսպես կասեմ։ Ես միշտ գիտեմ՝ ում կարող եմ վստահել՝ ում ոչ։ Եթե ինձ փորձեն խաբել կամ այլ վատ բաներ անել իմ և իմ ընտանիքի, իմ երեխաների հետ՝ ես միշտ այդ մասին կիմանամ։ Եվ ես գիտեմ, որ քեզ ես կարող եմ վստահել։

— Մեկ է չեմ հասկանում։

— Ոչինչ, ժամանակ կանցնի և դու ամեն ինչ կհասկանաս։

Մենք դեռ ինչ-որ ժամանակ այդ պատշգամբում լուռ կանգնած էինք, մինչ ես չասացի․

— Դե, ես գնամ։

— Լավ, հուսով եմ կկարողանաս կապվել ընկերոջդ հետ։

Ես կրկին ապշած մտա ներս և ասիճաններով բարձրացա երկրորդ հարկի միջանցք։ Կանգնեցի Ջեյնի սենյակի դռան մոտ և թակեցի այն։ Նա կրկին հարցրեց․

— Ո՞վ է։

— Ես եմ։

Նա երևի թե ինձ արդեն ձայնով ճանաչեց և ասաց․

— Կարող ես մտնել, Նեո։

Ես մտա սենյակ։ Ջեյնը իր տեղերին նստած անլար ականջակալներով կարծես-թե երաժշտություն էր լսում։ Իմ մտնելուց հետո, նա հանեց ականջակալները և ասաց․

— Այո՞, ինչ-որ բա՞ն ես ուզում ասել։

— Այո, կուզեի մի բան խնդրել։

— Լսում եմ։

— Դե՜, կարճ ասած․․․ Ես այսօր պետք է ձեր այստեղի խանութներ գնամ, որ կախարդական տեխնիկա և այլ բաներ գնեմ։ Ես պետք է իմ լավագույն ընկերոջ հետ կապ հաստատեմ, իսկ դա ինչպես հասկացա, այստեղից կարելի է անել միայն կախարդական տեխնիկայով։ Քանի-որ ես ոչինչ այստեղից չեմ հասկանում։ Այստեղի տեխնիկայից և այլ բաներից, խնդրում եմ հետս գաս, որ օգնես։ Ես կհասկանամ, եթե չհամաձայնվես, քանի-որ լրիվ նորմալ է անծան․․․

— Ես կգամ։

— Կգա՞ս։

— Այո, ինչո՞ւ ոչ։ Եթե ես կարող եմ ինչ-որ բանով օգնել՝ ինչո՞ւ ոչ։

— Բայց դեմ չես լինի չէ՞, որ Բիլլին էլ մեր հետ գա։

— Լավ։

Ես դուրս եկա սենյակից և գնացի Բիլլիի սենյակ, մտածելով «Երևի այնտեղ է։»։ Ես ճիշտ էի։ Նա իր սենյակում էր։ Ավելի ճիշտ իր սենյակի պատշգամբում։ Ես մտա սենյակ, ապա պատշգամբ և հարցրեցի․

— Ի՞նչ ես այստեղ անում։

— Դե՜, ուղղակի կանգնած եմ, այստեղի տեսարանն եմ վայելում, մաքուր օդ եմ շնչում։

— Իսկապես, այստեղի օդը զգալիորեն ավելի մաքուր է քան մեր մոտինը։

— Իհարկե ավելի մաքուր է։ Այստեղ ոչ ոք չի ծխում, ավտոմեքենաները օդը չեն աղտոտում։ Ինչպես նաև այլ տրանսպորտները և գործարանները։

— Այդ ինչպե՞ս։

— Երևի թե Ջեյնը քեզ ամենինչ չէ պատմել։

— Ես հենց նոր քո մայրիկի հետ էի խոսում և նա ինձ նույն բանը ասեց։

— Իրո՞ք։

— Այո։

— Ինձ շատ մարդ է ասում, որ մենք իրար նման ենք։

— Պա՜րզ է։ Լսիր։

— Այո՞։

— Ես քեզ մի բան եմ ուզում առաջարկել։

— Ի՞նչ։

— Ես և Ջեյնը գնում ենք այստեղի առեևտրի կենտրոններից մեկը, որովհետև ես պետք է «Կախարդական» տեխնիկա գնեմ, որ ընկերոջս հետ կապ հաստատեմ։ Իսկ Ջեյնը գալիս է, որ ինձ օգնի, քանի որ ես այս աշխարհից քիչ բան եմ հասկանում։ Առաջարկում եմ դու էլ գաս մեր հետ։

— Ե՞ս, գա՞մ, ձեր հե՞տ։ Լո՞ւրջ։

— Այո։

— Հարցնո՞ւմ ես։ Իհարկե կգամ։

— Շատ լավ։

— Մնում ա մայրիկը թողի։

— Ես արդեն իրենից թույլտվություն հարցրել եմ։ Նա թողեց։

— Ուռաա՜ — Ուրախ գոռաց Բիլլին։

— Բի՛լլ, ի՞նչ ես այդտեղ գոռում։ — Ներքևից լսվեց Մերրիի ձայնը։

— Կարևոր չի։ — Պատասխանեց Բիլլին, ինչից հետո մենք մտանք սենյակ։

Մեր մտնելուց հետո ես ասացի.

— Դե, ես հիմա կգնամ մի քիչ կքայլեմ ու կգամ։ Մենք ժամ ու կես հետո դուրս կգանք։

— Լավ։

Ես պահարանիկի հետևից հանեցի պայուսակս և մեջը գցեցի անձնագիրս և դրամապանակս, իսկ հետո դուրս եկա Բիլլիի սենյակից։ Ես նորից մտա Ջեյնի սենյակ, նույն բանը իրեն ասացի և դուրս եկա։ Աստիճաններով իջա ներքև, դուրս եկա տնից, դուրս եկա տան բակից և թեքվեցի աջ։

Ես ուզում էի մայթով մի քիչ քայլել և հետ գալ։ Ինձ հետաքրքիր էր տեսնել, թե ինչպիսին է այս քաղաքը, թե ինչով է տարբերվում քաղաքից, որտեղ ես եմ ապրում։

Ես այդպես մոտ 30 րոպե քայլեցի և որոշեցի, որ արդեն հերիք է։ Ես ինչ-որ արտասովոր բան չտեսա, ինչը ինձ կարելի է ասել մի-քիչ զարմացրեց։ Ուղղակի ես սպասում էի նրան, որ շատ զարմանալու եմ, քանի որ նախորդ օրը դեռ մեղմ ասած զարմանալի էր։ Ես հետ գալու ճանապարհին մտածում էի «Բայց դա երևի-թե լավ է։ Ինչքան այս ու այն աշխարհները իրար նման լինեն, այնքան ինձ ավելի հեշտ կլինի: Բայց․․․ Ի՞նչ եմ ես անելու, երբ կապվեմ Ջեյի հետ և․․․ Եվ երբ ամենինչ իմանամ։ Ուղղակի կշարունակեմ ապրե՞լ, իբրև ոչինչ չի՞ եղել․․․ Չգիտեմ․․․»։

Ես հետ եկա և կրկին մտա ներս։ Մերրին արդեն խոհանոցում էր։ Նա ինձ տեսնելով ասաց․

— Ե՞վ, զարմանալի բան տեսա՞ր։

— Դե՜, այնքան էլ չէ։

— Ի՞սկ քաղաքը։ Նմա՞ն է քո քաղաքին։

— Մի-քիչ նման է։ Իհարկե կան բաներ, որ մեր մոտ չկան, բայց հիմնականում, այնպիսի տպավորություն է առաջանում, թե նույն քաղաքն է, ուղղակի փոփոխված։ Բայց ես դեռ քաղաքի մի փոքր մասն եմ տեսել։ Դրա համար ես չեմ կարող նորմալ համեմատել։

— Պարզ է։ Գիտե՞ս ինչ։ Գնա Բիլլին ասա թող քեզ մեր բակը ցույց տա։ Ամբողջ օրը պարապ պառկած է։

— Լավ։

Ես բարձրացա վերև՝ Բիլլիի սենյակ և մտա ներս։ Բիլլին իր տեղերին էր պառկած, բայց իմ մտնելուց հետո նստեց և ասաց․

— Օ՜, դու եկար։

— Այո։ Գնացի մի-քիչ քայլեցի և եկա։

— Ե՞վ։

— Դե՜, ոչ մի արտասովոր բան չտեսա։

— Դե հա, քաղաքի այս մասում, քիչ զարմանալի բան կա։ Դե, քեզ համար զարմանալի։ Իսկ ինձ համար զարմանալի, առավել ևս չկա։

— Լսիր, ինձ ձեր տան բակը ցույց կտա՞ս։

— Իհարկե, գնացինք։ — Ուրախ ասաց Բիլլին և վեր կացավ տեղից։

Մենք երկուսով դուրս եկանք տնից և նա սկսեց ինձ ցույց տալ տան բակը։

Հեղինակ՝ Տ․Անտոնյան