Իսկ առանց ինձ կարո՞ղ ես

 -Ես գրող եմ դարձել քո պատճառով,- ասում է՝ կոճկելով պայուսակը:
-Հա՞- անկեղծորեն զարմանում է:

-Ես լրիվ լուրջ եմ: Հիշո՞ւմ ես մեր առաջին հանդիպումը: Իհարկե ոչ, և մի արդարացիր, ամեն ինչ կարգին է: Ես էլ չեմ կարողանա ասել, թե ժամը քանիսն էր և ընդհանրապես՝ աշուն էր, թե ամառ: Սակայն ես երբեք չեմ մոռանա հենց զգացողությունները՝ ես տեսնում եմ քեզ, և ներսումս ամեն ինչ մի ընդհանուր բանի է վերածվում…
Ասես, կատարվել էին բոլոր՝ գիսաստղի տակ պահած, երազանքները: Ասես, չեղարկել էին բոլոր մաթեմատիկայի ստուգողականները, Ետ էր վերադարձել դուրս թռած սոխակը և ասես, սիրելի գրողս նամակ էր ուղարկել ծննդյանս օրվա կապակցությամբ:
Անչափ և մեծագույն երջանկություն, որից հետո անգամ իրավունք չունես ինչ-որ բան խնդրել աշխարհից, այսինքն՝կարող ես, իհարկե… Բայց, ինչի՞ համար:
Այդ ժամանակ ես եկա տուն, գտա մաքուր տետր և գրեցի դրա մեջ այն ամենը, ինչ հիշեցի քո մասին: Հետո տետրը կամաց-կամաց վերածվեց օրագրի, իսկ հետո ես չկարողացա կյանքս պատկերացնել առանց տեքստերի:
-Իսկ առանց ինձ կարո՞ղ ես:   
-Անգամ փորձ չեմ անի:
Աղբյուր՝ - А без меня можешь?