Նեո Թեյլորի արկածները. Գլուխ հինգերորդ․ Ի՞ՆՉ

 Նախորդ գլուխը

Մենք 3-ով բարձրացանք երկրորդ հարկ և մտանք մի սենյակ, որը կարծես-թե Բիլլիի սենյակն էր։ Այդ սենյակում ամեն ինչ շատ կոկիկ դասավորված էր և ամեն ինչ կարծես-թե իր տեղում էր։ Երբ մենք մտանք սենյակ Բիլլին ասաց․

— Սա իմ սենյակն է։ Կարող ես նստել այստեղ, — Այդ պահին նա ձեռքով ցույց տվեց մի փոքրիկ բազկաթոռի։ — մինչև ես սարքեմ քո քնելու տեղը։

Հետո Ջեյնը ինձ նայեց և ասաց, թե երբ պատրաստ լինեմ գամ իր սենյակ, որ ինձ ամեն ինչ բացատրի։ Ես ասացի «լավ» և ես նստեցի այդ բազկաթոռին և Ջեյնը դուրս եկավ և (երևի)գնաց իր սենյակ։

Բիլլիի սենյակի մի անկյունում մի մատրաս կար։ «Հետաքրքիր է իր ինչի՞ն է պետք երկրորդ տեղերը» մտածեցի ես և ցանկացա իրեն հարցնել այդ մասին, բայց չհասցրեցի այդ հարցը տալ մինչ ուրիշ հարց հայտնվեց։ Բանը նրանում է, որ Բիլլին կանգնեց սենյակի մեջտեղը և ձեռքը ուղղեց այդ մատրասի վրա։ Ես այդ պահին ժպտացի և միաժամանկ զարմացած դեմք ընդունեցի, բայց այն ինչ ես տեսա հետո՛, ստիպեց ինձ՝ կասկածեմ իմ առողջական վիճակի մեջ։

Տեղի ունեցավ այն, որ Բիլլիի ձեռքը մատրասին ուղղելուց մի 2-3 վայրկյան անց, այդ մատրասը թռավ վերև։ Ուղիղ իմաստով, այն ուղղակի թռավ մի մետր վերև։ Իսկ հետո Բիլլին ձեռքը ուղղեց սենյակի ազատ անկյանը և այդ մատրասը իր ձեռքի ուղղությամբ թռավ այդ անկյան մոտ։ Հետո Բիլլին միացրեց նաև մյուս ձեռքը և դրանով ինչ-որ կիսաշրջան շարժում արեց, իսկ մյուց ձեռքը իջացրեց ներքև, ինչից հետո մատրասը պտտվեց 180 աստիճան և դանդաղ իջավ գետնին։ Այդ պահին իմ գլուխը քիչ էր մնում գմփար: Սա երևի ավելի տարօրինակ էր քան՝ երբ մենք անտառից հայտնվեցինք այս տարօրինակ քաղաքում։ Ես ապշած նայում էի Բիլլիին․

 — Ըըըըըը՜․․․ Էս ի՞նչ էր․․․

 — Դե՜, ես դեռ այդքան լավ չեմ սովորել այդ․․․

 — Մի րոպե․․․ Դու հենց նո՜ր, առանց ձեռք տալո՜ւ սա տեղափոխեցի՞ր։

 — Դե հա․․․ Օյ․․․ Ճի՜՜շտ է, դու դեռ չգիտե՜ս։ Երևի դու մի-քիչ զարմացած ես, բայց․․․

 — Ես ուղղակի ապշած եմ։

 — Դե՜՜ գիտե՞ս, արի՞ դու հիմա հանգստանա՜ս, իրերդ դասավորե՜ս՝ հետո գնաս քույրիկիս մոտ, որ քեզ ամեն ինչ բացատրի։

 — Լավ, այդպես էլ կանեմ․․․ Բայց գիտե՞ս այս վիճակի լավը որն է։

 — Ո՞րը։

 — Այս խառը վիճակի լավը այն է, որ ես ինձ հետ եմ վերձրել ամենաանհրաժեշտ իրերը։

 — Իրո՞ք։

 — Այո, վերձրել եմ։ Միշտ շատ լավ է, երբ անհասկանալի իրավիճակում ամենաանհրաժեշտ իրերը մոտդ են։

 — Համաձայն եմ։ — Ասաց Բիլլին և մի փոքրիկ պահարան քաշ տալով բերեց և դրեց մատրասի կողքը։ Այդ փոքրիկ պահարանի մեջ 1 դարակ կար որի մեջ ես կարող էի դնել իմ իրերը։

Այն ժամանակ, երբ ես ապշած նստած էի բազկաթոռին՝ Բիլլին մի ուրիշ, ավելի մեծ պահարանից մի դոշակ հանեց և գցեց մատրասի վրա։ Հետո նորից գնաց այդ պահարանի մոտ և միջից հանեց նաև բարձ, սավան և վերմակ, և այդ ամենը բերեց և դրանցով տեղեր սարքեց։ Երբ վերջացրեց ասաց ինձ․

 — Դե՜, քո քնելու տեղը պատրաստ է։ Մնում է նրան հարմարվես և այլ մանր բաներ։

 — Շատ լավ, բայց կա մի բան որը ընդհանրապես մանր բան չէ։ 

 — Ի՞նչը․․․ Աա՜, հասկացա՜։ Այդ բանը այն է, որ դու դեռ ոչինչ չե՞ս հասկանում։

 — Ճիշտ է, ես ընդհանրապես ոչինչ չեմ հասկանում։ Իսկ քո գործողությունից հետո ես մինչև հիմա ուղղակի ապշած նստած եմ։

 — Պա՜րզ է։ — Ասաց բիլլին և նստեց իր մահճակալին։

Այդ ժամանակ ես վեր կացա բազկաթոռից, վերցրեցի պայուսակս և նույնպես նստեցի մահճակալին, բայց այն մահճակալին, որը Բիլլին էր սարքել։ Ես պայուսակս դրեցի ծնկներիս, բացեցի այն և սկսեցի իրերս հերթով հանել միջից և դնել փոքրիկ պահարանի վրա։ Երբ արդեն ամեն ինչ(բացի սուրճից, թեյից և թխվածքաբլիթներից) հանեցի պայուսակիս միջից՝ բացեցի փոքրիկ պահարանի դարակը և այն ինչ հանել էի սկսեցի կոկիկ դասավորել դարակի մեջ։ Իսկ պայուսակը դրեցի հենց այդ պահարանի հետևը։ 

Երբ ես դասավորում էի իրերս, միաժամանակ նաև Բիլլիի հետ էի զրուցում։ Մենք իրար ինչ-որ հարցեր էինք տալիս.

 — Իսկ դու ինչի՞ համար եկար անտառ։ — Հարցրեց Բիլլին։

 — Երբ ես իմ տան այգում պառկած էի, երկնքում ինչ-որ սև կետ տեսա և մտածեցի՝ երկնաքար է։ Իսկ հետո այդ կետը սկսեց մեծանալ և ընկավ իմ տանը մոտիկ անտառը։ Հետո ես ուղիղ եթերով տեսա, որ ոստիկանները և գիտնականները ոչինչ չգտան և որոշեցի ինքս գնալ և այդ անհայտ մարմինը գնտել։

 — Աա՜, պա՜րզ է։

 — Բիլլի, իսկ դու գիտե՞ս՝ այդ ինչ մարմին էր, որ երկնքից ընկավ։

 — Այո, գիտեմ, բայց եթե քեզ հիմա ասեմ, դու հաստատ ոչինչ չես հասկանա։

 — Հիմա՞, իսկ երբ ես հասկանամ ինչ է այստեղ կատարվում։ Դու կկարողանա՞ս ինձ բացատրել, թե դա ինչ էր։

 — Այո կկարողանամ։ Եվ ոչ միայն դա, այլ նաև շատ ուրիշ բաներ կկարողանամ բացատրել։

 — Լա՜վ, դե ես մի-քիչ հոգնել եմ։ Մի 2-3 ժամով կպառկեմ՝ հանգստանամ։ — Այս ասելուց հետո ես հանեցի հողաթափերը և պառկեցի տեղերիս վրա։

Ես բավականին արագ քնեցի, քանի որ շատ հոգնած էի անտառում «կատվի» հետևից վազելուց։ Երբ քնեցի մի շատ տարօրինակ երազ տեսա։ Այդ երազում ես և մի քանի տասնյակ մարդիկ մի դշտում էինք։ Բոլոր մարդիկ բացի ինձնից և էլի մեկից քարացած կանգնած էին։ Չէին շարժվում բայց կանգնած էին։ Կարծես թե միայն ես և այն մարդը, ով բոլորի վերջում էր կանգնած կարող էինք շարժվել։ Նաև տարօրինակ էր այն՝ երբ ես անցա բոլոր մարդկանց կողքով՝ հասկացա, որ այդ բոլոր մարդկանց ճանաչում եմ։ Նրանց մեջ կար իմ լավագույն ընկեր Ջեյը, իմ ծնողները և այլ մարդիկ, ովքեր գոնե մի անգամ իմ հետ ինչ-որ կապ են ունեցել։ Իսկ ինչ կարող եմ ասել ամենավերջում կանգնած մարդու մասին՝ այն, որ իր դեմքը չէր երևում, քանի-որ՝ նախ, նա ինձ մեջքով էր կանգնած, իսկ երկրորդ, իր դեմքը ինձ չէր թողում տեսնել իր թիկնոցի գլխարկը, որը նա իր գլխին էր գցել։ Ինձ այդ մարդը հետաքրքրեց և ես ցանկացա նրան մոտենալ։ Ինձ թվաց՝ նա էլ կարող է ինձ ծանոթ լինել։ Մի տարօրինակ բան էլ կար այդ երազի մեջ։ Իմ և այն վերջում կանգնած մարդու վրա փոքրիկ կայծակներ էին վազվզում։ Երևի թե ես դրանից հասկացա, որ նա նույնպես քարացած չէ։ Նաև իմ ոտնաձայները բավականին բարձր էին։

Ես մոտեցա այդ մարդուն՝ ձեռքս դրեցի իր աջ ուսին և ասացի․

— Ըըը՜, բարև՞։

Իմ ասածից հետո, նա իմ ձեռքը կամաց իջացրեց իր ուսից, իջեցրեց իր թիկնոցի գլխարկը, իսկ հետո մի-քիչ դանդաղ պտտվեց դեպի իմ կողմ․․․ Այդ մարդը, իմ նույն դեմը ուներ, բայց մի տարբերությամբ։ Իր աչքերը, լրիվ սև էին։ Նույնիսկ այն հատվածում որտեղ պետք է սպիտակ լինեին։ Այդ պահին իմ դեմքին մեծ զարմանք հայտնվեց և ես երեք քայլ հետ վազելով ու ընկնելով գոռացի․

— Ի՞ՆՉ․․․

Ես արդնացա։ Ես արդնացա և կտրուկ նստեցի։ Քանի-որ Բիլլին սենյակից դուրս չէր եկել նա ինձ մոտեցավ և հարցրեց․

— Նեո, ի՞նչ պատահեց։ Դու քնած ժամանակ գոռացիր։

— Ըըը՜, ես ուղղակի վախենալու երազ տեսա: Ես գոռացե՞լ եմ։

— Այո, դու գոռացիր՝ Ի՞նչ․․․

— Լավ, մոռացի։ Ես հիմա մի-քիչ էլ այստեղ կնստեմ, իսկ հետո կգնամ Ջեյնի մոտ։
— Լավ․․․ Ես գնում եմ լվացվեմ, չե՞ս գա իմ հետ։

— Ի՞նչ․․․ Արդեն գիշե՞ր է։ — Ես այնքան խառն էի, որ նույնիսկ չնկատեցի, որ մթնել է։ — Լավ, մենակ թե ատամի խոզանակս և մածուկս վերձնեմ։

Ես դարակի միջից հանեցի ատամի քոզանակս և մածուկս, իսկ հետո գնացի կանգնեցի Բիլլիի կողքը։ Նա ինձ տարավ և բաղնիքի ու զուգարանի տեղը ցուց տվեց։ Մենք լվացվեցինք և արդեն գնում էինք սենյակ, բայց Բիլլին ինձ ասաց՝ ես մենակ գնամ, իսկ ինքը իր մայրիկին մի բան պետք է ասի։ Ես բարձրացա աստիճաններով, որ մտնեմ սենյակ, բայց Բիլլիի սենյակի կողքի սենյակից ինչ-որ ձայն լսեցի։ Դա երևի Ջեյնի սենյակն էր և նա ինչ-որ մեկի հետ էր խոսում․․․

Հեղինակ՝ Տ.Անտոնյան