Վիշտի ու տխրության արահայտում չէ լացը:
Լացը, որպես երևույթ հիստերիա է, կամ ապրում, որը թույլ է տալիս դատարկել միջիդ ծանրությունը: Վիշտն ու տխրությունը չի կարող այդքան պարզ լինել, որքան լաց կոչվածը: Ծանր հոգեբանական վիճակ չէ, այլ հոգեբանության սառեցում, որը հիգ ամիսներ չվերականգնելուց հետո դառնում է գլոբալ խնդիր: ԵՎ իրոք հինգ ամսից հետո, եթե մարդն չի վերականգնվում, դուրս չի գալիս վշտից, ենթադրվում է, որ մարդն ինքն իր խնդիր է դարձրել: Նյարդերը լարված չեն, հոգեբանական խնդիրներն չկան, որովհետև ամեն հասկացություն ջնջվել է ինքն իրեն: Հիմարները սովոր են սրան կոչել << դեպրեսիա>>: Ավելի հիմար հասկացություն էլ կա` աշնանային դեպրեսիա... Հիմարություն հիմարության: Հոգեբաններն միամիտ են և հիամր միայն այն պատճառով, որ սովորում են մի քանի տարի, գնում են անիծված ուսումնական հաստատությունն ու անիծում են իրենք իրենց լեկցիաներով, հետո կարծում են, թե իրենք արդեն << դարձել են >>... Իրենց թվում է, թե կարող են հասկանալ մարդկանց: Բայց իրականում մարդիկ այնքան բարդ են: Պարզ են դառնում հոգեբանները, իրենց մասնագիտությունը զրկում է իրենց <<բարդ >> լլինելու արժեքից: Մարդկային փոխարաբերություններում բոլորը մի քիչ էլ պետք է հեգեբանի կարգավիճակում լինեն, թե չէ անիմաստ բան է սովորելը այդքանի հետ գլուխ դնելը, գտնել, կորցնել, կորելը...
Ես էլի վստահ եմ` << Ամեն հասկացություն օրեցոր կորցնում է իր արժեքը>>... Տաս, քսան տարի հետո մասնագիտություններից շատերը ևս անիմաստ են լինելու: Լինում է ժամանակ, երբ զարգացման գործընթացում անկում են ապրում արժեքները ու փոխարինվում են ուրիշ վերնագրերով:
Комментариев нет:
Отправить комментарий