Բայց, երբ վարարում էի` բոլորը չքվում էին, խուսափում ինձանից։
-Ախր, ո՞րն էր մեղքս, մի՞թե որ հզոր էր տեսքս։ Չգիտեմ էլ` իրենց վախեցնում էր այդ ուժն ալիքի, թե՞ ընդերքն իրենց իսկ նետած աղբերի։
Երանի՜, բայց ուժերն իմը չէին, պարզապես քամին էր ինձ հետ խաղում, երբ ես արևն էի փնտրում։ Ոչ մեկը չէր զգացել նրան, ոչ մեկը չկար․․․
Ծովը դուրս եկավ ափերից, կրկին արտասվում եմ:
Комментариев нет:
Отправить комментарий