Առակ լռության մասին

Կար մի իմաստուն մարդ:
Բոլորը նրան սիրում էին, բայց ինչպես միշտ հայտնվեց մի երիտասարդ մարդ, ով որոշեց ստուգել նրա իմաստությունը: Նա համոզեց իր ընկերներին մի լավ դաս տալ ծերունուն:

Իմաստունը նստած էր իր տան առաջ և ինչ-որ բանի մասին էր մտածում: Հանկարծ եկան երիտասարդ մարդիկ և սկսեցին նրան վիրավորել, փորձելով նյարդայնացնել ծերունուն: 

Ծերունին լսում էր նրան շատ հանգիստ: Այդ հանգստությունից երիտասարդները շփոթվեցին: Նրանց մոտ առաջացավ ամոթի զգացում. նրանք մարդուն վիրավորում են , իսկ նա հանգիստ լսում է ինչպես երաժշտությունը: Այստեղ ինչ որ բան այն չէ:
Նրանցից մեկը ասաց ծերունուն.
-Ինչումն է խնդիրը? Դու ինչ է, չես հասկանում ինչ ենք քո մասին ասում?
-Ինչպես թե? Հասկանում եմ! Այն էլ ինչպես եմ հասկանում! Եվ դրա շնորհիվ հասկանում եմ - լռում եմ: Ձեր ընտրությունն է - ինձ վիրավորել թե ոչ: Բայց կընդունեմ ես ձեր վիրավորանքը թե ոչ - իմ ազատությունն է: Իսկ ես դրանցից հրաժարվում եմ, կարող եք վերցնել ձեզ:
-Դրա հետ մեկ տեղ,-շարունակեց ծերունին,- Ես չեմ կարող ձեզ թույլ չտալ ինձ վիրավորել: Դա ձեր իրավունքն ու ազատությունն է:
-Գնանք այստեղից,- ասաց մի երիտասարդ:
Այդ օրվանից Իմաստունին ոչ ոք չվիրավորեց:

Աղբյուրը՝ այստեղ: