Հոդվածը քննադատում է հայ հասարակության որոշակի հատվածի՝ մտավորականության սահմանափակ աշխարհայացքը։ Հեղինակը պնդում է, որ նրանք կենտրոնացած են միայն եկեղեցական դպրոցների վրա, չկարողանալով դուրս գալ այդ շրջանակներից։ Նա ընդգծում է, որ նման մտածողությունը խանգարում է ազգային զարգացմանը և համաշխարհային մշակույթի մեջ տեղ գտնելուն։
Հոդվածը նաև մատնանշում է, որ հայ հասարակությունը զարգացել է դանդաղ՝ «կրիայի քայլերով», բայց եկել է մի կետ, երբ հին մտածողության «կեղևը» պետք է կոտրվի։ Հեղինակը պնդում է, որ առաջադիմությունն ու եվրոպական մշակույթի ընկալումը հայ մտավորականության միակ ճանապարհն են դեպի իրական զարգացում։
Իմ վերաբերմունքը, մտածումները, տրամադրությունը
Հոդվածը բավականին կտրուկ ու քննադատական է, բայց այն հստակ ցույց է տալիս այն խնդիրները, որոնք անգամ այսօր կարելի է հանդիպել՝ սահմանափակ մտածողություն, փակ համայնքային մտածելակերպ և ազգային ինքնախաբեություն։ Ես համամիտ եմ հեղինակի այն մտքի հետ, որ ազգը պետք է զարգանա համաշխարհային կուլտուրայի համատեքստում և չմնա մեկուսացած։ Այնուամենայնիվ, կարծում եմ, որ եվրոպական կուլտուրայի ամբողջական ընդունումը՝ ազգայնության ժխտման հաշվին, պետք է լինի հավասարակշռված, որպեսզի չկորցնենք մեր ինքնությունը։
Մեջբերումներ
«Մեր հանրային կյանքը առաջ է գնացել կրիայի քայլերով» – այս միտքը շատ դիպուկ է արտահայտում հասարակության դանդաղ զարգացումը և նրա ծանրությունը նոր գաղափարների ընդունման հարցում։
«Այժմ այդ կեղևը չի կարող պահպանվել. եթե այն ներսից չպայթե, կպայթեցնեն դրսից» – հեղինակը զգուշացնում է, որ եթե հասարակությունը չփոխվի ինքնուրույն, ապա արտաքին ուժերն անխուսափելիորեն կպարտադրեն այդ փոփոխությունները։
Комментариев нет:
Отправить комментарий