Իմ աշխարհը

 Գիտե՞ք, ընկերս երբեմն ինձ ասում է.

— Ի՞նչ կանեիր, եթե հնարավորություն ունենայիր ստեղծել քո աշխարհը:

Ես չկարողացա պատասխանել։ Դե, հիմա ես մտածում եմ, իսկապես, ի՞նչ կաների, եթե ունենայի իմ աշխարհը: 

Ինչ էլ լինի, կյանքը հրաշալի է

Դրսում ցուրտ էր, անձրև էր գալիս։ Ես քայլում էի թաց գետնի վրայով, կեղտոտելով նոր առած կոշիկներս, քայլում էի ու անիծում կյանքը, որովհետև այսօր հերիք չի ուշացել եմ դասից, մի հատ էլ մարզահագուստս էի մոռացել ու նկատողություն ստացել, մայրս վրես գոռացել էր, հայրս էլ ասում էր, թե ինչքան անբախտ եղավ իրենց երեխան։ Այսպիսով որոշեցի ման գամ, են էլ անձրև եկավ և ամբողջ շորերս աղտոտեց։

Երազ

 

Սենյակում լուռ էր, չնայած նրան, որ լիքը մարդ կար ներսում։ Դե իհարկե, նույնիսկ մեր դասարանի ծաղրածուները սուս կմանան քիմիայի դասին՝ տեսնելով խիստ ուսուցչուհուն: Բայց ես հիշում եմ,  ոնց դասից հետո գնացի տուն ու, վեցնելով թուղթ ու գրիչը, նստեցի, սկսեցի մտածել: 

Խորխե Բուկայ «Մարդ, ով համարում էր իրեն մահացած»

 Կար-չկար մի կասկածամիտ մարդ կար, ով շատ էր վախենում մահից, երբ խոսքը վերաբերում էր իրեն: