Օգոստոսը հանդարտ է և ծորուն ինչպես ծառի խեժը և կեսօրյան երանությունը: Նրա ներքին լռությունը և պարզությունը առանց շտապելու նկատվում է ամառվա կուրության մեջ, որպեսզի աշնանը արդեն ունենա նոր ձայն՝ հասուն և կրծքային ձայն:
Օգոստոսը թավշյա է ինչպես թիթեռի թևերը, ինչպես վարագույրի գիշերային շրշյունը, ինչպես բեգոնիայի տերևը պատուհանագոգին: Թվում է, թե նա գրեթե չունի իմաստ: Եթե չլիներ Ապրիլը, ապա Օգոստոսը կլիներ ամենաանլուրջ ժամանակը: Սակայն հասունացած մրգերի ծանրությունը ձգում է նրան գետնին, դարձնում է ավելի կարևոր և կշռելի:
Օգոստոսը թափանցիկ է, նրա օդը՝ թափանցելի: Նրա աստղերը ավելի վառ են և մոտ, քան երբևէ: Նրանք նայում են քո ներսը մինչև ամենախորքը, լուռ, ինչպես հավերժության աչքեր:
Այդ լռության կենտրոնացումը երբեմն դառնում է անտանելի:
Եվ որպեսզի կոտրել այդ լռությունը, ստիպված ենք լինում ասել բառ: Այն հասունանում է քո մեջ ինչպես խաղողի ողկույզը, ինչպես դեղծի և ծիրանի տաք պտուղները, ինչպես այգու վարդը, որը հյուսապատում է ներքին այգու ցանկապատը: Այն լցվում է լույսով և հյութով, ուժով և քնքշությունով, մի իմաստով: Եվ այդ բառն է Աստված:
Աղբյուր՝ Августовские звезды ярче и ближе, чем когда-либо
Комментариев нет:
Отправить комментарий