Մենք ապրում ենք ճնշման տակ՝ անդադար մեր վրա վերցնելով ավելին, քան ունակ ենք տանելու։ Դանից բխում են շատ հոգեկան՝ ինչպես թույլ, այնպես էլ ուժեղ խնդիրներ։ Հասարակ դեպրեսիան դժվար հաղթահարելի է տարբեր տարիքի մարդկանց համար։
Ճնշումը մեզ տապալում է, և վերջ ի վերջո մարդիկ էմոցիոնալ ֆոնից կտոր-կտոր են լինում՝ բաժանվելով երկու տիպի։ Առաջին տեսակը տխուր և անհույս դառնալն է, զգալ սեփական ոչնչությունը և ընդունել կյանքի հարվածները, իսկ երկրորդը զայրույթն է, պայքարելու ցանկությունը, ինչ որ կերպ դժգոհություն արտահայտելը։ Երկու տիպն էլ ծայրահեղություն է, բայց, եթե մենք ուշադիր դիտենք ճնշված մարդկանց, մենք հենց իմ նկարագրած պատկերը կտեսնենք։ Զայրացած մարդիկ հավաքվում են և մասսայական դժգոհություն արտահայտում՝ անկախ մնացած խմբերի կարծիքից։ Ես երբեք չեմ պատկանել այդ տեսակի մարդկանց խմբին և չեմ կարող հաստատ ասել, թե ինչպես են նրանք մտածում։ Բայց, միևնույն է, լավ է, որ մեր աշխարհում այսքան տարբեր կարծիքներ կան և ոչ մի կարծիքի մարդ միայնակ չէ։
Ես հավատում եմ, որ բոլորն էլ ճիշտ են, ամեն մեկը իր տեսանկյունից է խնդրին նայում և այդպես էլ պետք է լիներ։ Այն մարդիկ, ովքեր հիասթափությամբ փաթաթում են իրենց կարծիքը մեկ ուրիշի վզին, նրանք անարդար են վարվում՝ չհարգելով դիմացինի անձնական աշխարհայացքը։ Դա իմ կարքիքն է, որը անկախ ուրիշներից՝ իմն է մնալու։
Комментариев нет:
Отправить комментарий