Թարգմանությունը՝ Հայկ Աղլամազյանի
Ժամանակին մի փոքրիկ աղջիկ կար, ում հայրն ու մայրը մահացել էին, և նա այնքան աղքատ էր, որ այլևս ոչ մի տեղ չուներ ապրելու, ոչ էլ քնելու մահճակալ, և չուներ ոչինչ, բացի իր հագած հագուստից և ձեռքում մի փոքրիկ հացից, որը նրան տվել էր ինչ-որ բարեգործ հոգի։ Սակայն նա բարի և բարեպաշտ էր։ Եվ քանի որ ամբողջ աշխարհը նրան լքել էր, նա դուրս եկավ բաց դաշտ՝ վստահելով բարի Աստծուն։
Հետո նրան հանդիպեց մի աղքատ մարդ և ասաց.
– Ա՜խ, ինձ ուտելու բան տուր, ես շատ քաղցած եմ։ Նա նրան մեկնեց իր ամբողջ կտոր հացը և ասաց.
– Աստված օրհնի այն քեզ համար և շարունակեց ճանապարհը։ Հետո մի երեխա մոտեցավ և ասաց.
– Գլուխս սառում է, այնքան ցուրտ է, տուր ինձ ինչ-որ բան, որով ծածկեմ այն։
Այսպիսով, նա հանեց գլխարկը և տվեց նրան։ Եվ, երբ մի փոքր առաջ քայլեց, հանդիպեց մեկ այլ երեխայի, ով բաճկոն չուներ և ցրտից սառել էր։ Հետո նա տվեց իր բաճկոնը։ Եվ մի փոքր անց մեկը խնդրեց զգեստ, և նա դա էլ տվեց։ Քիչ անց նա մտավ անտառ, և արդեն մութ էր, և ահա մեկ այլ երեխա եկավ և խնդրեց իր վերնաշապիկը, և բարի փոքրիկ աղջիկը մտածեց. «Մութ գիշեր է, և ոչ ոք քեզ չի տեսնում, դու կարող ես տալ քո վերնաշապիկը»։
Աղջիկը հանեց այն և դա էլ տվեց։
Եվ, երբ նա այդպես կանգնած էր, և ոչինչ չէր մնացել իր մոտ, հանկարծ երկնքից մի քանի աստղ ընկան, և դրանք կոշտ, հարթ մետաղադրամներ էին: Թեև նա նոր էր տվել իր վերնաշապիկը, բայց արդեն ուներ նորը, որը պատրաստված էր ամենաընտիր կտավից։
Աղջիկը հավաքեց փողը վերնաշապիկի մեջ, և այդ պահից հարուստ էր իր կյանքի բոլոր օրերում։
Комментариев нет:
Отправить комментарий