Վերադարձա, որովհետև ժլատ հեղինակն ամեն ինչ պահում էր իր մեջ։ Մի վախեցեք փնտրելուց, վախեցեք չփնտրելուց, ինչը հանգեցնում է չգտնելուն։ Մի վախեցեք ընկերներին փոխելուց, եթե նրանք ձեզ բավարարեին՝ չէիք փնտրի նորին։ Ես գտել եմ ու չեմ ուզում կորցնել, չեմ կարող ասել, որ հավերժ կմնան, որովհետև չեմ ուզում դիմացինիս ինչ-որ բան ստիպել, որովհետև սիրում եմ ու ուզում եմ երջանիկ լինեն։
Գիտեք՝ ինչ փոփոխական է այս հեղինակը, նա սիրում է հարմարվել ու իր երջանկությունը փնտրել։ Նա չի վախենում փնտրելուց, բայց ամեն մի օրինաչափություն կամ բանաձև՝ լինի մաթեմատիկա կամ հայոց լեզու, ունի բացառություններ։ Նման թեմաները քննարկելուց կա մի կարևոր կետ, որը պետք չէ մոռանալ․ նրանց, ում սիրում ենք և նրանք, ովքեր մեզ են սիրում, զգում են իրար։ Որքան շատ ենք մտածում ապագայում նրանց չկորցնելու մասին, այնքան նրանց կորցնում ենք ներկայում։ Դաժան է, բայց փաստ․ երբեմն պետք չէ արտահայտել զգացմունքները բառերով, այլ թողնել որպեսզի զգան, եթե նրանց հարկավոր է։ Զգան երրորդ աչքով կամ սրտով, կամ էլ ձեռքը բռնելով։
Ես սա սովորել եմ տարբեր տեսակի մարդկանց հետ շփվելով և իրենցից սովորելով։ Մի կորցրեք զգալու ունակությունը՝ ամեն ինչ արտահայտելով։ Ես զգում եմ, իսկ դու՞💕։
Ալլա ջան, բարով ես եկել։ Ես քեզ սպասում էի։ Գիտե՞ս՝ կարոտել էի քո մտքերին․․
ОтветитьУдалитьՇնորհակալ եմ ընկեր Նունե, ձեր կարծիքը ինձ համար շատ կարևոր է:
УдалитьԵս էլ եմ շնորհակալ, Ալլա ջան։ Պաչիկներ իմ աչոնին։ :)
ОтветитьУдалить