Սևի հետ միշտ սպիտակն
ես պատկերացնում, բայց իմ սևն
ավելի ուժեղ էր, ավելի
մեծ քանակով:
Բավական էր մի
փոքր ձուլվեր սպիտակին և
վերջ` մենք կորած էինք: Ու
իսկապես ինձ թվում էր,
թե ես կորած եմ,
որ արդեն ձուլվել է
ամեն ինչ: Մթությանը վերջ
չկար, բայց իր մեջ
վառվող սպիտակն անտանելի կուրացնող
էր: Չէ, իմը չէր մյուսների սպիտակը: Էգոիստաբար ուզում էի խլել
դա իրենցից, բայց վերցնելու կարիք
էլ չունեի: Պարզապես ցանկություն
կար բոլորին սևացնելու, քանի
որ կյանքն էլ քեզ
էր սևացրել:
Անարդար
է չէ՞ մի
տեսակ: Բայց այդ ցանկությունը
նույնպես սևի վատ արտահայտման
ձևերից մեկն էր:
Իսկ ինչպե՞ս ձերբազատվել դրանից,
երբ դարձել
ես գերին: Տառապում ես
սևացման մոլուցքով ու այն արդեն
ամբողջությամբ պարուրել է քո ներսը:
Ահա, նորից երևաց սպիտակը,
բայց այս անգամ ուրիշ՝
փրկության կերպարանքով: Տարօրինակ է, բայց ես
կարողացա ընդունել
նրան առանց սևի ու
քաշել ինձ մոտ: Աննկատ
արագությամբ, բայց սևի խտությունը սկսում
է նվազել: Մի
աշխա՜րհ թեթևություն է գալիս կամ
իմ աշխարհ մի սպիտակ է գալիս:
Բոլորից ուժեղ, ով կարողանում
է կլանել իմ
սևն ու մնալ սպիտակ:
Ես սկսում եմ սիրել
սպիտակը, միայն թե դեռ
վախենում եմ բաց թողնել…
Կանգնել
եմ հիմա ինչ-որ
մի տեղ՝ սևի ու
սպիտակի արանքում:
Комментариев нет:
Отправить комментарий